Απολύσεις στην ΤΕΡΝΑ ΛΕΥΚΟΛΙΘΟΙ: Το Μαντούδι όμως και η Εύβοια δεν μπορούν να αντέξουν άλλη ανεργία

Η αιφνίδια απόφαση της ΤΕΡΝΑ ΛΕΥΚΟΛΙΘΟΙ να σταματήσει την πλήρη λειτουργία του μεταλλείου στο Μαντούδι επικαλούμενη τις συνέπειες της κρίσης του κορονοϊού, διώχνει στην ανεργία 159 εργαζόμενους και περίπου άλλους 100 που δούλευαν σε εργολαβίες. Με θράσος τις αποκαλεί «εθελούσια έξοδο» και δήθεν υπόσχεται την επανεκκίνηση στο άγνωστο μέλλον.

Κάθε άλλο παρά εθελούσια έξοδος είναι διότι αυτή θα προϋπόθετε την συναίνεση του εργαζόμενου. Πρόκειται για πραγματική απόλυση αφήνοντας 250 οικογένειες στην ανεργία και το οικονομικό αδιέξοδο σε μία δύσκολη εποχή ύφεσης και σε μία περιοχή που πληρώνει δεκαετίες τώρα την αποβιομηχάνιση και το «εμπόριο» φρούδων ελπίδων.

Βέβαια σε αυτή την απόφαση την ενθάρρυναν οι πολιτικές και θεσμικές αλχημείες του Υπουργείου Εργασίας καθώς και το γενικότερο πλαίσιο της προστασίας μονοσήμαντα των συμφερόντων των μεγάλων εταιριών σε βάρος των δικαιωμάτων και της εργασιακής ασφάλειας των εργαζομένων.

Το Μαντούδι όμως και η Εύβοια δεν μπορούν να αντέξουν άλλη ανεργία. Η Κυβέρνηση οφείλει να διαφυλάξει την εργασία των εργαζομένων της ΤΕΡΝΑ ΛΕΥΚΟΛΙΘΟΙ υποχρεώνοντας την Εταιρία να διατηρήσει ακέραιες τις θέσεις εργασίας για τους συγκεκριμένους εργαζόμενους έστω και εάν χρειαστεί στο διάστημα της υπολειτουργίας του Εργοστασίου να καλύψει πλήρως τον μισθό τους.

Δεδομένης της βαθιάς ύφεσης που ακολουθεί την υγειονομική κρίση η διατήρηση όσο το δυνατόν περισσοτέρων θέσεων εργασίας και η δημιουργία ενός αποτελεσματικού θεσμικού και οικονομικού πλαισίου προστασίας των εργαζομένων είναι υποχρέωση του κράτος και όρος για να μην μαραζώσουν ακόμη περισσότερο οι τοπικές μας κοινωνίες. Για την Εύβοια τουλάχιστον δεν υπάρχει περιθώριο άλλης πολιτικής.

Αποχαιρετισμός στον Παναγιώτη Παπαγιάννη, τον πολίτη, τον αγωνιστή, τον πρωτοπόρο δάσκαλο της Αυτοδιοίκησης

Σήμερα έφυγε από την ζωή ένας μεγάλος πολίτης, αγωνιστής και κυρίως ο κορυφαίος σύγχρονος θεωρητικός της ελληνικής Αυτοδιοίκησης, Παναγιώτης Παπαγιάννης.

Για την διαδρομή του Παπαγιάννη στην πολιτική ιστορία του αριστερού κινήματος είναι άλλοι πιο έγκυροι να μιλήσουν αλλά την περιγράφει και ο ίδιος στα αυτοβιογραφικά του κείμενα. Νεαρός επονίτης από την Μεσσήνη και μετά νεαρός φοιτητής της Νομικής γνώρισε την παρανομία, την φυλακή και την εξορία αλλά και την κοινωνική και πολιτική καταξίωση μέσα από την πρωτοπόρα πολιτική του διαδρομή στην Αυτοδιοίκηση όπου προδικτατορικά εκλέχθηκε Δήμαρχος Χολαργού.

Για την συμβολή του στην Αυτοδιοίκηση μπορώ να καταθέσω μία όσο γίνεται πιο αντικειμενική θέση. Ο Παναγιώτης Παπαγιάννης είναι μία ξεχωριστή περίπτωση αυτοδιοικητικού πολιτικού που επεδίωκε και κατόρθωνε να υπηρετεί και να αλληλοτροφοδοτεί την θεωρία και την πράξη. Σε ένα θεσμικό και πολιτικό χώρο που η θεωρία ήταν πάντα στο περιθώριο ο Παναγιώτης Παπαγιάννης κατόρθωσε να την αναδεικνύει, να την εμπλουτίζει, να την δένει με την πράξη και να την καθιστά εργαλείο πολιτικής και θεσμικής διαπαιδαγώγησης.

Ήταν εκείνος που έφερε στον κόσμο της ελληνικής αυτοδιοίκησης τις θεωρητικές και επιχειρησιακές κατακτήσεις της ευρωπαϊκής αυτοδιοίκησης. Το περιοδικό που ίδρυσε και διεύθυνε (Μαζί με τον Γιώργο Αναστασέα και τον Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου) για τρεις περίπου δεκαετίες «ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ» υπήρξε η πιο σημαντική πηγή γνώσης και παραδείγματος για την Αυτοδιοίκηση. Οι ιδέες και οι θεσμοί που πρόβαλε ο Παπαγιάννης, η δημοκρατική διακυβέρνηση, η αναπτυξιακή λειτουργία, τα δικαιώματα της τοπικής αυτονομίας μετά από λίγα χρόνια έμπαιναν στο θεσμικό πλαίσιο και την ζωή της Αυτοδιοίκησης. Αυτός όμως ήταν ο πρωτοπόρος.

ΕΔΙΚΠΑ: Πρόταση Σχεδίου Νόμου για «την αντιμετώπιση της αφερεγγυότητας των φυσικών προσώπων και την προστασία της κύριας κατοικίας»

                                                                        

           Αθήνα, 22.4.2020

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΟΜΟΥ 

Η Ένωση Δικαίου Προστασίας Καταναλωτή (ΕΔΙΠΚΑ), στο πλαίσιο της προαγωγής του δημόσιου διαλόγου σχετικά με τη διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού δικαίου για την πτώχευση των φυσικών προσώπων, ανέλαβε πρωτοβουλία για την εκπόνηση πρότασης σχεδίου νόμου «για την αντιμετώπιση της αφερεγγυότητας των φυσικών προσώπων και την προστασία της κύριας κατοικίας».

Η αντιμετώπιση της αφερεγγυότητας φυσικών προσώπων αποτελεί βασική υποχρέωση του κοινωνικού κράτους δικαίου  αλλά και βασική  προϋπόθεση για την προαγωγή της οικονομικής ανάπτυξης και σταθερότητας. Στις δε  παρούσες οικονομικές συνθήκες, με τις συνέπειες που προσθέτει η πρωτοφανής απειλή της δημόσιας υγείας,  η κατοχύρωση της  αξιοπρεπούς δεύτερης ευκαιρίας  είναι επιβεβλημένη όσο ποτέ άλλοτε τόσο για τη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής όσο και για μία, χωρίς αποκλεισμούς, επανεκκίνηση της οικονομίας.

Η πρόταση  ρυθμίζει   την αντιμετώπιση της αφερεγγυότητας  των φυσικών προσώπων, ανεξάρτητα από την εμπορική τους ιδιότητα, σε έναν ξεχωριστό από τον πτωχευτικό κώδικα νόμο. Τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα δεν πρέπει, άλλωστε,  να αντιμετωπίζονται  με τη λογική μίας μη βιώσιμης ή υπό εκκαθάριση   επιχείρησης.  Η εφαρμογή της κοινής πτωχευτικής διαδικασίας,    η οποία κατά κανόνα θα  συνίσταται στην άμεση ρευστοποίηση όλων των περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη, συμπεριλαμβανομένης της κατοικίας του,  οδηγεί αναπόφευκτα  στην πλήρη ανατροπή των συνθηκών διαβίωσής του φυσικού προσώπου και  επιτείνει τα προσωπικά,  οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Η πρόταση  αξιοποιεί τη διεθνή και ελληνική εμπειρία, λαμβάνει υπόψη τις πρόσφατες προβλέψεις του ενωσιακού δικαίου και επιδεικνύει ιδιαίτερη μέριμνα ώστε να αποτραπούν δυσλειτουργίες, καταχρήσεις  ή προβλήματα του παρελθόντος.

Καιρικές καταστροφές στην περιοχή της Δ.Ε Αυλώνος: Επισημάνσεις και προτάσεις.

Πλημμύρα της 31.12.2004, κάμπος Οριού

Του Δημήτρη Ι. Κατσούλη

Τέως Δημάρχου Αυλώνος

Λίγες μέρες μετά τις έντονες βροχοπτώσεις που προκάλεσαν πολλά προβλήματα σε υποδομές και περιουσίες στην Εύβοια και ειδικότερα στην περιοχή  της δημοτικής ενότητας Αυλώνος του Δήμου Κύμης Αλιβερίου και παρακολουθώντας τόσο κατά τις ώρες της επέλευσης των καταστροφών όσο και εν συνεχεία τα αναφερόμενα στο διαδίκτυο από συμπολίτες, αιρετούς και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης  κρίνω σκόπιμο να καταθέσω ορισμένες σκέψεις με αφετηρία την εμπειρία μου από την διαχείριση των τοπικών υποθέσεων του πρώην Δήμου Αυλώνος έτσι ώστε να αναδείξω και ζητήματα που δυστυχώς δεν έχουν τύχει ιδιαίτερης προσοχής.

Η μεγάλη πλημμύρα από το Νεοχώρι έως την Μουρτερή δεν ήταν ασφαλώς πρωτόγνωρη αφού και στο πρόσφατο παρελθόν είχε συμβεί, δύο ή τρεις φορές επί της δημαρχιακής μου θητείας, με τελευταία τον Σεπτέμβριο του 2009. Η συχνότητα αυτή είναι πολύ πυκνή αν λάβουμε υπόψη ότι οι μελέτες των πλημμυρικών φαινομένων ξεκινάνε από την πεντηκονταετία και πάνω. Από διηγήσεις πιο ηλικιωμένων γνωρίζουμε ότι οι πλημμύρες στο κάμπο του Αυλωναρίου και του Οριού ήταν συχνές και στις προηγούμενες δεκαετίες.

Πλημμύρα 12.9.2009 Χάνια Αυλωναρίου

Η συμβολή με τον κεντρικό χείμαρρο Χόνδρο  στη  γέφυρα στα Χάνια και εν συνεχεία στη γέφυρα του Αυλωναρίου  των χειμάρρων που έρχονται  από τα Κριεζά (Νηλέας)  και από το Μανδράκι καθιστούν την περιοχή πλημμυρικής επικινδυνότητας σύμφωνα με την Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που συνοδεύει το Σχέδιο Διαχείρισης Κινδύνων Πλημμύρας Λεκανών Απορροής ποταμών του Υδατικού Διαμερίσματος Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας (EL07)  που εγκρίθηκε με την Απόφαση  ΥΠΕΝ/ 41375/328/28.6.2018 ΦΕΚ Β 2682/6.7.2018.

Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του αιώνα (περί το 2007) είχε ξεκινήσει από την τότε Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, που είχε την αρμοδιότητα, η εκπόνηση μελέτης για την αντιπλημμυρική προστασία του Χειμάρρου του Αυλωναρίου (Χόνδρος) προϋπολογισμού 405.000 ευρώ. Τότε μάλιστα είχαμε κληθεί και ως Δήμος να καταθέσουμε προτάσεις ως προς τα έργα διευθέτησης και τις παραποτάμιες χρήσεις γης (θυμάμαι μάλιστα ότι ο Σύλλογος του Οριού με την  αξέχαστη Γιάννα Αθανασοπούλου-Μπιμπλή καθώς και η περιβαλλοντική ομάδα του Λυκείου είχαν καταθέσει ιδέες για παραποτάμιο ποδηλατόδρομο κ.ο.κ.).

Μετά την κατάργηση του Δήμου Αυλώνος δεν γνωρίζω ακριβώς την πορεία αυτής της μελέτης αλλά ξέρω ότι δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και έτσι σήμερα δεν υπάρχει. Η εκπόνησή της όμως είναι αναγκαία για να εκτελεστεί οποιοδήποτε έργο αντιπλημμυρικής προστασίας. Όσο η μελέτη δεν εκπονείται οι παρεμβάσεις αντιπλημμυρικής προστασίας είτε θα είναι «αρπακόλα» είτε θα είναι αποσπασματικές.

Πλημμυρα 6 Απριλίου 2020. Μουρτερή

Διάβασα επίσης τις διαμαρτυρίες των κατοίκων της Μουρτερής γιατί δεν καθαρίστηκε το ποτάμι στις εκβολές.

Πρέπει να θυμηθούμε ότι οι εκβολές του χείμαρρου του Αυλωναρίου στην Μουρτερή έχουν αναγνωριστεί ως Τοπίο Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους. Εάν ο καθαρισμός γίνει όπως γίνεται συνήθως στο υπόλοιπο τμήμα, χωρίς αντιπλημμυρική μελέτη  το τοπίο θα καταστραφεί με ότι αυτό συνεπάγεται. Χρειάζεται συνεπώς οπωσδήποτε να προηγηθεί μελέτη η οποία θα περιλαμβάνει ασφαλώς στο σύνολο του χειμάρρου από τις πηγές έως τις εκβολές.

Μη υπάρχουσας αυτής της μελέτης ο καθαρισμός τμημάτων του χειμάρρου, έτσι όπως γίνεται, ενδεχομένως συντελεί στην επιδείνωση των πλημμυρικών φαινομένων παρά στην αντιμετώπισή τους.

Θα πείτε: έτσι γινόταν πάντα. Ναι γιαυτό και είχαμε πάντα τα ίδια προβλήματα.

Σήμερα με συσσωρευμένη την εμπειρία, την επιστημονική γνώση των υπηρεσιών που εκπονούν ή εποπτεύουν τις μελέτες και τα έργα αλλά κυρίως την γενικότερη συνειδητοποίηση πως η κλιματική αλλαγή θα φέρνει διαρκώς τα χειρότερα οφείλουμε να μην ακολουθούμε την πεπατημένη.

Συνεπώς η μελέτη αντιπλημμυρικής προστασίας του χειμάρρου του Αυλωναρίου από την αρχή του έως τις εκβολές στην Μουρτερή καθώς και των άλλων χειμάρρων που καταλήγουν σε αυτόν τον κεντρικό είναι το μείζον διακύβευμα το οποίο πρέπει να προταχθεί.

Επειδή όμως τα ακραία φυσικά φαινόμενα δεν περιμένουν, οι Υπηρεσίες της Περιφέρειας πρέπει να προβαίνουν εγκαίρως στην αντιπλημμυρική προστασία και με καθαρισμούς οι οποίοι να γίνονται με τους κανόνες της επιστήμης και με συνολικό σχέδιο, δηλαδή από πάνω έως κάτω κυρίως δε η αντιπλημμυρική προστασία απαιτεί κατάλληλα έργα προτού ο χείμαρρος κατέβει στα «πεδινά».  Ως προς τις εκβολές στην Μουρτερή χρειάζεται ιδιαίτερη μέριμνα για να μην καταστραφεί το Τοπίο Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλλους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνονται οι ενδεδειγμένες παρεμβάσεις αντιπλημμυρικής προστασίας.

 

Πλημμυρα 6 Απριλίου 2020, Κάλαμος, η  καταστροφή επαναλαμβάνεται

Τα προβλήματα που προέκυψαν στην Κορασίδα και τον Κάλαμο είναι διαφορετικής αφετηρίας.

Προκαλούνται τόσο από την μη οριοθέτηση και διευθέτηση των ρεμάτων σε αυτούς τους παραλιακούς οικισμούς καθώς και από τις γεωλογικές και όχι μόνο αιτίες που καθιστούν επισφαλές ένα τμήμα της Κορασίδας. Βεβαίως σε όλα αυτά έχει συνδράμει ο ανθρώπινος παράγοντας.

Και για τις περιοχές αυτές μετά την μεγάλη πλημύρα της παραμονής της πρωτοχρονιάς του 2005 είχε ξεκινήσει από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση η μελέτη οριοθέτησης και διευθέτησης των ρεμάτων του Καλάμου και της Κορασίδας. Μετά την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης και τη διαβούλευση όπου κατατέθηκαν αρκετές ενστάσεις από ιδιοκτήτες κτιρίων η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση επικαλούμενη την αναγκαιότητα να διευρυνθεί το πεδίο της μελέτης «πέταξε» το «μπαλάκι» Δήμο ο οποίος δεν μπορούσε τότε να συνδράμει χωρίς γενναία οικονομική ενίσχυση. Η μελέτη εν συνεχεία προχώρησε με βήματα χελώνας και μετά την κατάργηση του Δήμου και της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης μάλλον «χάθηκαν τα ίχνη» της.  Χωρίς όμως αυτή την μελέτη δεν μπορεί να κατασκευαστεί έργο αντιπλημμυρικής προστασίας ούτε στον Κάλαμο, ούτε στην Κορασίδα. Και εάν κάτι γίνει θα είναι αποσπασματικό και στο τέλος θα είναι μη λειτουργικό ή και «επικίνδυνο», όπως οι χωρίς τεχνική εποπτεία εργασίες άμεσης αποκατάστασης.

Εάν δεν θέλουμε να βλέπουμε τις ίδιες εικόνες κάθε λίγα χρόνια, πρέπει να ολοκληρωθεί η μελέτη οριοθέτησης και διευθέτησης των ρεμάτων στον Κάλαμο και στην Κορασίδα διότι η ανάπτυξη των οικισμών έκλεισε ρέματα και διέκοψε τους φυσικούς δρόμους του νερού.

Όσο για τον παραλιακό δρόμο της Κορασίδας, αυτός θα καταρρέει κάθε τόσο και λόγω της έλλειψης των αναγκαίων αντιπλημμυρικών έργων και λόγω της άρνησης των αρμοδίων υπηρεσιών να τον προστατεύσουν και από την πλευρά της θάλασσας.

Κατορθώσαμε έως το 2010 να ολοκληρώσουμε την χάραξη του αιγιαλού και της παραλίας και στο μεγαλύτερο μέρος της Κορασίδας που δεν είχε. Το παλιό τμήμα χρειάζεται αναχάραξη, επηρεάζει όμως λιγότερο την μελέτη και την εκτέλεση της αντιπλημμυρικής προστασίας του δρόμου.

Δεν είναι ώρα σε τούτο το κείμενο να μιλήσω για το άλλο ναυάγιο, την παραπομπή στις καλένδες του ΣΧΟΟΑΠ του Δήμου Αυλώνος που συνδέεται γενικώς και με την προστασία των οικισμών, των περιουσιών -και των ζωών ακόμη- από ακραία φαινόμενα φυσικών καταστροφών (που γίνονται στην βάση ανθρωπογενούς παρέμβασης στο περιβάλλον) τα οποία διαρκώς αυξάνονται δεδομένου ότι μιλάμε για παράκτια περιοχή η οποία θα υποστεί και τις συνέπειες της  διάβρωσης.

Επειδή όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν επίπτωση στην τοπική οικονομία κατανοούμε όλοι ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η απάθεια που χαρακτηρίζει την τελευταία δεκαετία. Πρέπει να ξαναβγούν στο προσκήνιο επίκαιρα αιτήματα όπως:

·  Ολοκλήρωση της μελέτης αντιπλημμυρικής προστασίας του χειμάρρου του Αυλωναρίου και των διακλαδώσεών του.

·    Ολοκλήρωση της μελέτης οριοθέτησης και διευθέτησης των ρεμάτων Καλάμου και Κορασίδας.

·        Ολοκλήρωση του χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού

·  Η ξεχασμένη οδοποιία του Αναδασμού της Αχλαδερής ιδίως μάλιστα μετά την ολοκλήρωση του Κτηματολογίου.

·   Θωράκιση της τοπικής οικονομίας αλλά και του οικιστικού περιβάλλοντος και της τοπικής κοινωνίας με ένα πλέγμα πολιτικών ανθεκτικότητας.

·   Πολιτικές για την ασφάλεια των υποδομών, την κοινωνική αλληλεγγύη και την προστασία του περιβάλλοντος, πολιτιστικού και φυσικού.

Οι μέρες που έρχονται είναι δύσκολες. Γιαυτό όλοι πρέπει να μαθαίνουμε από τα λάθη και τις παραλείψεις και κυρίως να μετασχηματίζουμε την πείρα από αυτά σε προβληματισμό και προτάσεις για να ανακτήσουμε και να διατηρήσουμε την  κοινωνική συνοχή και την πολιτιστική και οικονομική ταυτότητα του τόπου μας που ανήκει στις γενιές που έρχονται και δεν έχουμε δικαίωμα να τον καταστρέφουμε.

Μένουμε σπίτι, σκεπτόμενοι και αισιόδοξοι...

Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και θα βρεθούμε για πολλές εβδομάδες ακόμη είναι κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Είτε είναι απλώς μία υγειονομική κρίση είτε είναι «υγειονομικός πόλεμος» είναι πρωτόγνωρη και απαιτεί προσωπική (όχι ατομική) ευθύνη, δηλαδή ευθύνη που έχουμε ως πρόσωπα και ως πολίτες. Στην έκτακτη ανάγκη που μάλιστα αφορά την υγεία και την ζωή όλων μας είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε αυστηρά τις αποφάσεις της Πολιτείας. Αξιολογούμε την αποτελεσματικότητα των αποφάσεων αυτών αλλά τις εφαρμόζουμε.

Στο πρωτόγνωρο καθεστώς της απομόνωσης συνειδητοποιούμε την αξία της ελευθερίας και της κοινωνικότητας, την αξία της υγείας και των άλλων δημοσίων και κοινωνικών αγαθών, έχουμε τον χρόνο για να σκεφθούμε και να στοχαστούμε, να δοκιμάσουμε στην πράξη αρετές ή ελαττώματα σε καθεστώς αυτοπεριορισμού και να αναθεωρήσουμε ίσως συμπεριφορές και τρόπο ζωής. Το επίσης πρωτόγνωρο για την εποχή μας είναι ότι αυτές τις ευκαιρίες τις έχουμε πλέον όλοι ως κοινωνία. Συνεπώς αναλογιζόμαστε και την πολλαπλασιαστική μας ευθύνη.

Η δεκάχρονη κρίση δεν μας άλλαξε όσο μπορεί να μας αλλάξουν μερικές εβδομάδες υγειονομικής κρίσης. Ίσως γιατί τώρα παίζεται η ύπαρξη, η ατομικότητα, η χαμένη συλλογικότητα, όλο το κοινωνικό και πολιτιστικό μας είναι.

Σχέδιο για την προοδευτική αλλαγή στο κράτος

1.     ΠΟΛΥΕΠΙΠΕΔΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Το σχέδιο για την αλλαγή στο Κράτος, για την μετάβαση σε ένα κράτος αποκεντρωμένο. δημοκρατικό και συμμετοχικό, το σχέδιο για την πολυεπίπεδη δημοκρατική διακυβέρνηση -  στην παρούσα ιστορική συγκυρία και δεδομένου ότι το ελληνικό είναι το πιο συγκεντρωτικό και γιαυτό αναποτελεσματικό κράτος της Ευρώπης -  δεν μπορεί παρά να είναι στον πυρήνα της στρατηγικής για την προοδευτική πολιτική ηγεμονία.

Οι λόγοι που το κρατούν το ελληνικό κράτος συγκεντρωτικό είναι ιστορικοί και δομικοί ενώ παράλληλα αναπαράγεται και γιαυτό συντηρείται η πελατειακή σχέση των επιπέδων του πολιτικού και διοικητικού συστήματος με αρνητικές επιπτώσεις στην αναπτυξιακή, οικονομική και παραγωγή διαδικασία.

Από το 1981 έως και το 2010 συντελέστηκαν κρίσιμες μεταρρυθμίσεις που μετέβαλαν την εικόνα του συγκεντρωτισμού ως προς τις δομές και μετέφεραν την Αυτοδιοίκηση από το περιθώριο στο επίκεντρο του πολιτικού και διοικητικού συστήματος. Όλες υπήρξαν έργο των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με κορυφαίες  την ίδρυση της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, το Πρόγραμμα Ιωάννης Καποδίστριας και το Πρόγραμμα ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ. Αξιοσημείωτη επίσης είναι η εισαγωγή αναπτυξιακών θεσμών και εργαλείων που εμπέδωσαν τον αναπτυξιακό ρόλο της Αυτοδιοίκησης.

Παρόλα αυτά όμως το κράτος παρέμεινε συγκεντρωτικό γιατί οι μεταρρυθμίσεις δεν κέρδισαν στο πιο κρίσιμο μέτωπο, στο μέτωπο της αποκέντρωσης της εξουσίας με την μεταφορά σημαντικών λειτουργιών και αρμοδιοτήτων για όλες τις δημόσιες πολιτικές και συνακόλουθα στο μέτωπο της αποκέντρωσης των αντίστοιχων πόρων και των λειτουργικών, υλικών και άυλων, μέσων. Οι απόπειρες που έγιναν με την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και το Πρόγραμμα Καλλικράτης αφυδατώθηκαν ή ματαιώθηκαν.

Πολιτική Αυτονομία και Ανασυγκρότηση

Σε ένα πολιτικό και θεσμικό περιβάλλον όπου κυριαρχεί η επιβολή της  στρατηγικής των ισχυρών πολιτικών δυνάμεων δια μέσου της επιβολής του επικοινωνιακού λόγου και της μετατροπής του σε βηματοδότη της συντήρησης του status quo η σταθερή προσήλωση στην διαμόρφωση και στην κατοχύρωση της πολιτικής αυτονομίας είναι μονόδρομος για την  επιβίωση των λιγότερο ισχυρών πολιτικών δυνάμεων. Ιδίως στο καθεστώς του νέο-διπολισμού ο οποίος εκτρέφεται και από την ιστορική αλλά και ιδεολογικοπολιτική ιδιοσυγκρασία των δύο πόλων, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, η σταθερή και σκληρή διεκδίκηση της πολιτικής αυτονομίας δεν είναι μόνο όρος ύπαρξης αλλά και ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Γράφω τα παραπάνω για το Κίνημα Αλλαγής που ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 2017 με άλλες προϋποθέσεις και σήμερα παραμένει εκεί που είναι. Συχνά, με την βοήθεια και των κοινωνικών δικτύων, αναδεικνύονται αντιπαραθέσεις, ιδεολογισμοί και ψυχολογικές εμμονές που αποπροσανατολίζουν και κυρίως θαμπώνουν την πραγματική εικόνα. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν «ξεφεύγουν» και οι αγωνίες λεγομένων κορυφαίων στελεχών.

Από την άλλη πλευρά, πρέπει να δεχθούμε ότι σε ένα περιβάλλον ανοικτής επικοινωνίας ορισμένες εκτροπές ή ακόμη και ανταλλαγές διαμετρικά αντίθετων απόψεων όχι μόνο είναι αναπόφευκτες αλλά υπό προϋποθέσεις είναι και ευπρόσδεκτες και γόνιμες. Αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις, δηλαδή η σαφής προσήλωση στην πολιτική αυτονομία, το πλαίσιο της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας και η πολιτική αυτογνωσία, η σαφής υπαγωγή όλων αυτών σε μία στρατηγική ανασυγκρότησης και ανάτασης που έχει ως προορισμό την κυριαρχία στην πλευρά του προοδευτικού πόλου.