ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑ 2014-2023 (Ι)

Το παρόν κείμενο δεν είναι προφανώς ιστορικό αλλά είναι προδήλως πολιτικό.

Οι Περιφέρειες ξεκίνησαν το ταξίδι τους το 2010 με τον «Καλλικράτη» της Κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, της τελευταίας Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ήταν τότε που ο Πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει τους αιρετούς Περιφερειάρχες ως οιωνεί «μικρούς πρωθυπουργούς» εννοώντας προφανώς «Κυβερνήτες» όπως ακριβώς είναι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες όπου δεν εφαρμόζεται το συγκεντρωτικό μοντέλο διακυβέρνησης. Η εφαρμογή στην πράξη στα χρόνια που ακολούθησαν δεν επαλήθευσε αυτή την προοπτική. Ήδη από το 2010 στις περισσότερες περιφέρειες κατέβηκαν ως υποψήφιοι και εκλέχθηκαν πρώην νομάρχες, δηλαδή πολιτικές προσωπικότητες κατώτερες του statous  που απαιτούσε το αποκεντρωμένο περιφερειακό μοντέλο διακυβέρνησης. Όπου εκλέχθηκαν πολιτικοί προερχόμενοι από το κεντρικό πολιτικό σύστημα ο θεσμός του Περιφερειάρχη προσέλαβε αναβαθμισμένο statous με θετικότερα αποτελέσματα για τις Περιφέρειες.

Το 2010 στην Στερεά Ελλάδα προέκυψε η εκδοχή των πρώην Νομαρχών με όχι και τόσο θετικά αποτελέσματα, ιδίως ως προς την εμπέδωση της περιφερειακής συνείδησης που αποτελεί την βάση για την συνοχή της Περιφέρειας. Το 2014 επικράτησε ο Δήμαρχος Καρπενησίου όχι ως αυτοδιοικητικός αλλά ως «πρίγκηπας» γόνος της κυρίαρχης πλέον πολιτικής οικογένειας Μητσοτάκη. Χωρίς επίσης θεαματικά αποτελέσματα πλην της μήτρας  της υποταγής του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική οικογένεια Μητσοτάκη. Αυτή η άτυπη μεν πλην  όμως στρατηγικής σημασίας συνεργασία υπήρξε συνειδητή επιλογή της τότε ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και εξακολουθεί έως σήμερα, για ένα σημαντικό μέρος του ΠΑΣΟΚ, να έχει στρατηγική σημασία. Εξάλλου ούτε και το 2019, όταν το ΠΑΣΟΚ κατέβασε συνδυασμό υπό την Κατερίνα Μπατζελή, ξεπεράστηκε ο διχασμός και η παράταξη του κινήματος παντοιοτρόπως υπονομεύτηκε. Αυτό συνεχίζεται έως σήμερα.

Σήμερα, εν μέσω σοβαρών οργανωτικών και πολιτικών αδυναμιών ως προς την παρουσία του ΠΑΣΟΚ στην Αυτοδιοίκηση της κρίσιμης περιόδου 2023-2028, διαφαίνεται η προσπάθεια να επαναληφθεί το 2014, αφού προηγουμένως «καεί» η επανάληψη του 2019, και ως συνήθως η επανάληψη στην ιστορία φαίνεται και ως «φάρσα» πλην όμως το αποτέλεσμα  μετράει.

Η οργανωτική και εντέλει στρατηγική επιλογή να ασχοληθεί το Κίνημα με τις αυτοδιοικητικές εκλογές μετά τις Βουλευτικές και ουσιαστικά να παραμείνει αδρανές ενώ οι διεργασίες στις τοπικές κοινωνίες αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο είχαν απλωθεί πολύ καιρό πριν, οδηγεί στα σημερινά αδιέξοδα και στις παλινωδίες. Εάν για παράδειγμα, σε επίπεδο Νομού, από τον Ιανουάριο είχαμε συζητήσει για το περιεχόμενο – όχι για τα πρόσωπα- των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ στην Αυτοδιοίκηση θα είχαμε δώσει το έναυσμα για την κατάστρωση ενός οργανωτικού δρόμου και σήμερα, δεδομένης της αλλαγής συσχετισμού, θα είμασταν σαφώς σε καλύτερη θέση. Η πρόταση υπήρξε αλλά δεν έγινε δεκτή.

Για ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ το κίνημα πρέπει να μην κατέβει στις εκλογές στην Στερεά Ελλάδα γιατί πρέπει να δοθεί σιωπηρή στήριξη στον υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας. Και εάν τυχόν κατέβει να έχει έναν συνδυασμό καρικατούρα που δεν θα πάρει πάνω από 5%, δηλαδή θα εκλεγεί μόνο ο επικεφαλής. Είναι προτιμότερος ο ευτελισμός του ιστορικού ΠΑΣΟΚ παρά η διακινδύνευση της συγκεκριμένης μητσοτακικής περιφερειακής ηγεμονίας. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όσοι το τολμήσουν είναι ανόητοι ή γραφικοί. Απλώς διαθέτουν επαρκές απόθεμα πολιτικής αξιοπρέπειας καθότι αυτή ενίοτε έχει ως μέτρο την πολιτική ηθική και το αγωνιστικό ήθος και όχι τα ισχύοντα στο επαρχιακό μας εκλογικό χρηματιστήριο διλλήματα.

Αυτή η πραγματικότητα δεν δικαιολογεί, ούτε στο παρελθόν αλλά πρωτίστως τώρα,  την ένταξη μελών του ΠΑΣΟΚ ( η έννοια «στελέχη»  είναι σχετική και άνευ σοβαρού περιεχομένου) σε παράταξη που αποτελεί  δημιούργημα και έχει το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας και του Μητσοτάκη στην Στερεά Ελλάδα. Η ένταξη αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ιστορική αφετηρία και κυρίως την όποια προοπτική ανάκτησης της πολιτικής ηγεμονίας από το ΠΑΣΟΚ την οποία υπονομεύει απροκάλυπτα. Εκτός εάν αφήσαμε κατά μέρος τον ιδεολογικοπολιτικό στόχο της Αλλαγής στο Κράτος και της Πολυεπίπεδης Δημοκρατικής Διακυβέρνησης με ισχυρή Αποκέντρωση και Αυτοδιοίκηση και προσχωρήσαμε στην χειραγωγημένη Αυτοδιοίκηση από το επιτελικό κράτος της ΜΑΞΙΜΟΥ Α.Ε. όπως εύστοχα την είχε περιγράψει η αξέχαστη Φώφη Γεννηματά. Μην μου πει κανείς ότι πρόκειται για αυτοδιοικητική παράταξη και άλλα τέτοια. Η αλεπού εκατό χρονών και τα αλεπουδάκια εκατόν δέκα!!! και ο  νοών νοείτω.

Σε κάθε περίπτωση το ΠΑΣΟΚ οφείλει να προσανατολίσει την κοινωνική του βάση σε επιλογές που δημιουργούν ρωγμές στην παντοκρατορία της μητσοτακικής Νέας Δημοκρατίας γιατί πέραν της στρατηγικής του για την πολιτική ηγεμονία οι ρωγμώσεις αυτές αποδυναμώνουν τον συγκεντρωτισμό και ενισχύουν την Πολυεπίπεδη Δημοκρατική Διακυβέρνηση με Ισχυρή Αυτοδιοίκηση και Αποκέντρωση, συνεπώς δημιουργούν ευνοϊκότερες συνθήκες για την Αλλαγή στο Κράτος.

Αν για οποιοδήποτε λόγο η ηγεσία αποδέχεται αυτή την κατάσταση, ενώ μπορούσε εγκαίρως να την αντιμετωπίσει τότε υπάρχει σοβαρό ζήτημα πυξίδας. Και επειδή η πολιτική ζημία έχει ήδη γίνει, περνάμε στην σφαίρα των προσωπικών επιλογών και της πολιτικής αυτοθυσίας.

Όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το στρατηγικό διακύβευμα του όλου ΠΑΣΟΚ, δηλαδή την ανάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας στο πολιτικό σύστημα της χώρας ας αναλογιστούν ότι αυτό δεν επιτυγχάνεται όταν παραχωρούνται δια της απουσίας ή χωρίς οργανωμένο σχήμα και σαφή εναλλακτική προγραμματική κατεύθυνση, αρμοί εξουσίας που μπορούν να κατακτηθούν (τώρα πια με κάθε εκδοχή). Επίσης να αναλογιστούν ότι ο χρόνος της πενταετίας 2023-2028 είναι πολύ μακρύς και πολύ πολύτιμος ως πολιτικός χρόνος για να φύγει άπρακτος ενώ το 2030 ως ορόσημο της στρατηγικής για την ανάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας είναι πολύ κοντά καθώς ο άτιμος χρόνος τρέχει ως «ατίθασο άτι».

Σε κάθε περίπτωση τα λάθη πληρώνονται…και τώρα στην εποχή των ηλεκτρονικών συναλλαγών ο λογαριασμός φθάνει πολύ πιο γρήγορα.