Οι κοινωνικοί αγώνες είναι η προοπτική

 

Την περασμένη Κυριακή στο πλαίσιο μίας πολιτικής διαδικασίας είχαμε την ευκαιρία να ενημερωθούμε από τον Πρόεδρο των Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ στην Εύβοια για την τύχη της άλλοτε κρατικής επιχείρησης, τις συνθήκες υπό τις οποίες την παραλαμβάνει ο νέος ιδιοκτήτης και το θολό τοπίο της διατήρησης των θέσεων εργασίας όχι μόνο αριθμητικά αλλά και ως συγκεκριμένοι εργαζόμενοι.

Κοινή είναι η διαπίστωση ότι το θέμα ΛΑΡΚΟ δεν αφορά ούτε τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων μόνο, ούτε καν τους ίδιους του εργαζόμενους, αφορά όλη την τοπική κοινωνία της Κεντρικής Εύβοιας.

Η διαπίστωση αυτή θα μείνει κοινότυπη εάν δεν τις δώσουμε το πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο που προσιδιάζει τόσο σε ένα ζήτημα κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης όσο και σε ένα πολιτικό κίνημα που ιδεολογικοπολιτικά προορίζεται να βρίσκεται κοντά στον κόσμο της εργασίας και στον κόσμο της παραγωγής και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ποιο είναι αυτό το περιεχόμενο;

Προώθηση, οργάνωση και ενθάρρυνση για συμμετοχή όλων των τοπικών κοινωνικών δυνάμεων της εργασίας και της παραγωγής σε έναν στοχευμένο αγώνα για την διεκδίκηση της διατήρησης και εν συνεχεία της επαύξησης των θέσεων εργασίας και συνεπώς διεκδίκηση από την Κυβέρνηση και την νέα ιδιοκτησία της ΛΑΡΚΟ για την εφαρμογή ενός σχεδίου αναπτυξιακής επένδυσης προς όφελος εταιρίας, των εργαζομένων, της εθνικής και της τοπικής οικονομίας. Παράλληλα ο αγώνας αυτός πρέπει να έχει, σε αντίθεση με το παρελθόν, και μία διάσταση αποτροπής του περιβαλλοντικού κινδύνου. Η προστασία του περιβάλλοντος και η αποκατάστασή του πρέπει να είναι μέρος του επενδυτικού σχεδίου και κυρίως της εφαρμογής του. Εργασία με όρους βιωσιμότητας και επένδυση με όρους αποτροπής των κινδύνων για το περιβάλλον. Οικονομική και περιβαλλοντική βιωσιμότητα.

Επειδή οι υποσχέσεις, τα σχέδια χωρίς προοπτική εφαρμογής, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος και η επισφαλής τοπική οικονομική ανάπτυξη γρήγορα εγκαταλείπονται, η ευαισθητοποίηση και η συμμετοχική εγρήγορση της τοπικής κοινωνίας είναι εγγύηση.

Για να γίνουν όλα τα παραπάνω χρειάζεται η οργάνωση ενός συμμετοχικού κινήματος κοινωνικών αγώνων μέσα στην τοπική κοινωνία. Χρειάζεται πολιτική δουλειά στην πρώτη γραμμή.

Σε αυτής της μορφής τον αγώνα δεν μπορεί να είμαστε θεατές ή ακόμη και απόντες οι πολίτες που εμπνεόμαστε από τον δημοκρατικό σοσιαλισμό. Σε αυτούς τους αγώνες είναι το ιστορικό αλλά και το σύγχρονο πεδίο μας. Είναι η πρόκληση για να ξαναπάρουμε το νήμα από τις ρίζες μας και να ξαναθυμηθούμε τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες που δώσαμε με τους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες της Βορειοκεντρικής Εύβοιας στο τέλος της δεκαετίας του 70.

Η άμεση και δυναμική συμμετοχή σε κοινωνικούς αγώνες για τον κόσμο και με τον κόσμο της εργασίας και της παραγωγής είναι εξάλλου ο μοναδικός όρος αναγέννησης του κοινωνικού και πολιτικού κινήματος του δημοκρατικού σοσιαλισμού, του ΠΑΣΟΚ. Εκεί θα ξαναβρεί τη δύναμή του. Εκεί θα δοκιμαστεί. Αντίθετα ένα κόμμα ΜΚΟ, χωρίς κοινωνική και ιδεολογικοπολιτική αναφορά, επίδοξο δεκανίκι στις συντηρητικές Κυβερνήσεις και σε δεξιές περιφερειακές αρχές είναι καταδικασμένο να μείνει ετεροκαθοριζόμενο και συμπλήρωμα για πάντα.