Κίνημα Αλλαγής. Η ευθύνη και το χρέος της βάσης.


Πριν λίγες ημέρες συμμετείχα στη διαδικτυακή συνεδρίαση της Διευρυμένης Νομαρχιακής Επιτροπής του Κινήματος Αλλαγής Εύβοιας με ευγενική πρόσκληση του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής Μανώλη Χριστοδουλάκη. Φαντάζομαι ότι έτσι συμμετείχαν και άλλοι από την Αυτοδιοίκηση και τους κοινωνικούς φορείς. Διάβασα και πριν και μετά τις διάφορες μεμψιμοιρίες που συνήθως διαρρέουν δικαιολογώντας την δεινή θέση στην οποία έχουμε περιέλθει ως παράταξη.

Επειδή ξεκινώ πάντα από αφετηρία αισιοδοξίας επιμένω ότι μπορούμε να ανατρέψουμε την δεινή θέση εάν σοβαρευτούμε ως πολιτικά σκεπτόμενοι πολίτες και εάν επιλέξουμε την πολιτική συμμετοχή ως ανάγκη προσφοράς και ανάληψης ευθυνών και όχι ως μέσον κοινωνικής καταξίωσης και πολιτικού επαγγελματισμού.  Πρωτίστως όμως πρέπει να δούμε κατάματα την πραγματικότητα.

Υποστηρίζω ότι ένα πολιτικό κόμμα όπως το Κίνημα Αλλαγής όχι μόνο λόγω της ιστορικής διαδρομής αλλά κυρίως επειδή εξακολουθεί να εκφράζει ιδεολογικές και πολιτικές αρχές και αξίες που πρέπει να ξαναγίνουν πλειοψηφικές στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, είναι το μοναδικό πολιτικό κίνημα που μπορεί να εκφράσει τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και την εκ νέου προσανατολισμένη στον προοδευτικό χώρο σοσιαλδημοκρατία συνάμα με την προοδευτική πολιτική οικολογία που γίνεται διαρκώς επιτακτικά επίκαιρη, να εκφράσει μία νέα σύγχρονη προοδευτική κοινωνική συμμαχία και να την οδηγήσει στην ηγεμονία.

Το ζητούμενο είναι γιατί έως σήμερα, παρά τις προσπάθειες της ηγεσίας να τροχοδρομήσει το Κίνημα Αλλαγής  στο προαναφερόμενο δρόμο και παρά το γεγονός ότι τελικά αναδεικνύεται – πρόσφατα και μέσα στην πανδημία- η πιο σοβαρή δύναμη της Αντιπολίτευσης και συνεπώς εν δυνάμει μήτρα εναλλακτικής πολιτικής πλατφόρμας, εν τούτοις παραμένει  δημοσκοπικά αλλά και εκλογικά αδύναμο και συρρικνωμένο.

Η απάντηση έχει πολλές πτυχές.  Εκτός των άλλων σε ένα διπολικό πολιτικό σύστημα όπου η μιντιοκρατία, σε όλες τις εκδοχές της, και στις σοβαρές και στις «καρικατούρες»,  προσδένεται – την τελευταία δεκαετία με μεγαλύτερη ένταση - στην κυρίαρχη πολιτική δύναμη και στην κρατική εξουσία, τα μηνύματα της πολιτικής επικοινωνίας ενός μικρού και οικονομικά ανίσχυρου κόμματος δεν φθάνουν εύκολα στους πολίτες. Χρειάζεται μεγάλος αγώνας και εφευρετικότητα για να σπάσει το τείχος της επικοινωνιακής απομόνωσης.

Σε αυτή την περίπτωση ο δρόμος πρέπει να χαραχθεί αλλιώς. Η ισχυρή ανασυγκρότηση στην βάση και η κινητοποίηση των μελών και στελεχών στο τοπικό επίπεδο, στην κοινωνία των πολιτών, η σύγχρονη διαμόρφωση παλιών δοκιμασμένων μεθόδων, η ανάπτυξη μηχανισμών παραγωγής πολιτικής από τα κάτω, η παρουσία του Κινήματος στα τοπικά προβλήματα, η ανάπτυξη περιφερειακής κομματικής δυναμικής, η εκ νέου γνωριμία με τις ανάγκες, τις αγωνίες και τους αγώνες της κοινωνίας στην βασανιστική καθημερινότητα της αβέβαιης οικονομικής και κοινωνικής ζωής, είναι το πεδίο που μπορεί να αναπτυχθεί η δυναμική από τα κάτω. Αυτό είναι το πεδίο πολιτικής συμμετοχής και όχι η χαζοχαρούμενη επικοινωνιακή παρουσία για λίγα like στα social media  και πολύ  απαξίωση.

Ασφαλώς για να γίνουν όλα αυτά χρειάζονται προϋποθέσεις και κυρίως μέλη, εθελοντές ικανοί να ανοίξουν νέους δρόμους. Και κυρίως χρειάζεται πολλοί να αναθεωρήσουν όσα ήξεραν και όσα έμαθαν και τις παρέες που έκτισαν στα τελευταία οκτώ χρόνια, τα χρόνια του ιδεολογικοπολιτικού μαρασμού και αποπροσανατολισμού.

Αλίμονο λοιπόν εάν δεν ξανασκεφθούμε το πως θα κτίσουμε από κάτω προς τα πάνω. Αλίμονο εάν επαναπαυθούμε στην απαισιοδοξία μας ή στην αναζήτηση της προσωπικής ατομικής πολιτικής τύχης θάβοντας τις ιδέες, τις αξίες και τις αρχές της παράταξης, όπως δυστυχώς εθίστηκαν πολλοί τα τελευταία χρόνια ιδίως, σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, από το 2014 έως σήμερα. Γιαυτό ισχυρίζομαι ότι το πρόβλημα δεν είναι στην κορυφή αλλά στην βάση, η οποία δεν είναι εκ προοιμίου ούτε αθώα ούτε ανεύθυνη.

Επιμένω λοιπόν, αμετανόητα αισιόδοξος, ότι ο δρόμος πρέπει να χαραχθεί αλλιώς…αρκεί να το τολμήσουμε!!!

 

 


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Τεχνόπολη του Ευρίπου: ένας μοχλός για την αναπτυξιακή «απογείωση» της Χαλκίδας και της Εύβοιας που παραμένει στα αζήτητα.

Η στράτευση σε στρατηγικούς στόχους ως βάση πολιτικής συμπεριφοράς.

ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ: Δεν πάει άλλο: Κάτι πρέπει να αλλάξει, Κάτι πρέπει να γίνει