Που πάμε… το σαββατοκύριακο;

Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από το «ιδρυτικό συνέδριο» του «Κινήματος Αλλαγής»  και ίσως το μόνο που μένει είναι να αισιοδοξούμε ότι το επόμενο Συνέδριο- εάν υπάρξει- θα μπορούσε να είναι καθοριστικό  και πραγματικά ρηξικέλευθο. Το μεθαυριανό δεν θα είναι.

Αύτη η απαισιόδοξη αλλά συνάμα και ρεαλιστική ματιά φωτίζεται τόσο από τις διαδικαστικές ανακολουθίες όσο και από την σχεδόν παντελή έλλειψη ουσιαστικού προσυνεδριακού διαλόγου.

Όσες από τις κινήσεις ή τάσεις του Κινήματος, αναλογιζόμενες την αδυναμία τους μπροστά στους ισχυρούς μηχανισμούς του παλαιού κομματικού κατεστημένου, είχαν την προσδοκία ότι θα επενδύσουν στο διάλογο και στη κατάθεση προτάσεων και νέων ιδεών φαίνεται ότι έχασαν. Και στους συσχετισμούς, όπου έτσι και αλλιώς δεν είχαν αξιώσεις, αλλά και στο προνομιακό γιαυτούς πεδίο του ανανεωτικού ιδεολογικοπολιτικού λόγου.

Μία διακήρυξη, που έπρεπε να είναι μεστό και συναρπαστικό πολιτικό κείμενο, θα περάσει απαρατήρητη γιατί δεν έχει τίποτε καινούργιο να πει. Απλώς μυρικάζει τον πολιτικό λόγο της αέναης ισορροπίας ανάμεσα στο θολό ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό και στην ικανοποίηση των βραχυπρόθεσμων σκοπών της διατήρησης statuς quo που έτσι και αλλιώς αφήνει την κοινωνία αδιάφορη.

Το πρόγραμμα, έως τώρα ένα φλύαρο πολυσέλιδο κείμενο, χωρίς να κατευθύνεται σε προτάσεις μεταρρυθμίσεων- οδηγών που θα δίνουν το στίγμα  του ανανεωτικού προοδευτικού προγραμματικού λόγου, επίσης δεν προορίζεται για να συναρπάσει.  Ένας πολιτικός χώρος που επί επτά τουλάχιστον χρόνια δοκιμάζεται από την αποστροφή της κοινωνίας προς αυτόν δεν τόλμησε να αναζητήσει και να διατυπώσει προτάσεις που θα ωθήσουν την καθημαγμένη από την κρίση κοινωνία, και κυρίως τις δυνάμεις της εργασίας, της παραγωγής και την νέα γενιά, να ακούσουν με προσοχή και προθυμία αυτό το καινούργιο προγραμματικό λόγο μίας νέας ανανεωμένης προοδευτικής παράταξης.

Ακόμη και επιλογές κρίσιμες όπως η μορφή του κράτους, η σχέση πολιτικού συστήματος και δημόσιας διοίκησης, η πολυεπίπεδη δημοκρατική διακυβέρνηση, η προώθηση της συνέργειας των παραγωγικών δυνάμεων και άλλες μεταρρυθμίσεις- οδηγοί είτε αναφέρονται στις επιμέρους θεματικές ενότητες επιγραμματικά είτε γενικώς αγνοούνται.

Η ίδια παλιά συνταγή. Να πούμε τα γενικά και χιλιοειπωμένα δήθεν προοδευτικά που στην πράξη θα μείνουν λόγια και κυρίως να μην θίξουμε όσους ξεβολεύονται με  τις προοδευτικές αλλαγές.

Αλλά και στο τι κόμμα θέλουμε να κτίσουμε; η απάντηση είναι δειλή και διφορούμενη. Ανοικτό στα λόγια αλλά τηρώντας την επετηρίδα των μηχανισμών. Όρια θητειών αλλά τόσο χαλαρά ώστε να μην  «ξεκουραστούν» όσοι κατέχουν τα αξιώματα. Ενιαίο στο μέλλον αλλά διαχωρισμένο  στο παρόν. Εξάλλου το τι κόμμα θέλουμε το φανερώνει και η επικαιρότητα των τελευταίων ωρών. Κόμμα ηγετικό και προσωπικοτήτων βιτρίνας και όχι ανοικτό, μαζικό συμμετοχικό και δημοκρατικό, κόμμα των μελών και της κοινωνίας.

Σε αυτά και σε άλλα πολλά θα έπρεπε να είχε δώσει σαφείς απαντήσεις ο προσυνεδριακός διάλογος. Αλλά δεν έγινε. Δεν απλώθηκε στην κοινωνία. Δεν ένιωσε η κοινωνία ότι κάτι καινούργιο γεννιέται. Προφανώς δεν θα γεννηθεί μεθαύριο.

Έχοντας όλα αυτά υπόψη στο Συνέδριο θα είμαι παρών. Όπως παρόντες και παρούσες θα είναι και πολλοί, πάρα πολλοί, άλλοι που έχουμε τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες αγωνίες.  Γιατί η Ανανέωση  της πολιτικής και η αναγέννηση της προοδευτικής παράταξης περνά μέσα από τον αγώνα αυτών των ιδεών για ρηξικέλευθο αριστερό και πολιτικά φιλελεύθερο ιδεολογικοπολιτικό πρόταγμα, για προοδευτικό και ανανεωτικό προγραμματικό λόγο, για κόμμα καινοτόμο, ενιαίο και πολυτασικό, ανοικτό στην κοινωνία.  Για ένα δυναμικό Κίνημα Προοδευτικής Αλλαγής και όχι για ένα  μικρό, απαξιωμένο, καθεστωτικό σχηματισμό, δεκανίκι κάθε λογής συντήρησης και παρακμής.