Ο δρόμος από την «αυτοργάνωση» έως το «κόμμα-συλλογικό διανοούμενο» απαιτεί πολιτική «αρετή και τόλμη».

Στην ομιλία του στην Πάτρα, ο Πρόεδρος του Κινήματος Αλλαγής Νίκος Ανδρουλάκης μεταξύ των άλλων σημαντικών ζητημάτων έθεσε και το μείζον ζήτημα της οργανωτικής ανασυγκρότησης της παράταξης, της συγκρότησης ως ανοικτού στην κοινωνία και ζωντανού κόμματος, της θεμελίωσης,  διαδικασιών άμεσης και αδιαμεσολάβητης συμμετοχής των φίλων και μελών στις κρίσιμες επιλογές στρατηγικής εμβέλειας. Όλα αυτά δεν μπορεί παρά να κινητοποιούν όσους πιστεύουμε ότι η ανασυγκρότηση της παράταξης δεν μπορεί να συντελεστεί με αλλαγή φρουράς και απλώς ανανέωσης προσώπων που κατακτώντας το κόμμα μηχανισμό φιλοδοξούν να κάνουν την δική τους καριέρα στο κυνήγι και τη διαχείριση της εξουσίας, αλλά αντιθέτως η ανασυγκρότηση και κυρίως η ανάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας από την παράταξη έχει προοπτική μόνο εάν αφήσει στο παρελθόν το κόμμα μηχανισμό- ενίοτε και για μεγάλο διάστημα και κόμμα-καρτέλ και πιάσει το νήμα από την κοινωνία αλλάζοντας σε κόμμα- συλλογικό διανοούμενο κατά την ορθή και ιστορικά ανυπέρβλητη προσέγγιση του Antonio Gramsi.

Ένα σύγχρονο κόμμα συλλογικός διανούμενος υπό τις συνθήκες της μετάβασης στην 4^η βιομηχανική επανάσταση δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατικό και συμμετοχικό στην λήψη των αποφάσεων, αξιοποιώντας στο έπακρο της εφαρμογές της «ψηφιακής δημοκρατίας», ένα «ψηφιακό κόμμα», το οποίο στις κρίσιμες στιγμές του απευθύνεται άμεσα και αδιαμεσολάβητα στην κοινωνία μέσα από δημοψηφίσματα και ψηφιακές διαβουλεύσεις. Παράλληλα όμως ό μηχανισμός της οργανωτικής δομής δεν μπορεί να απέχει από την ζωντανό ψηφιακό και συμμετοχικό κόμμα και να παραμείνει κλειστή δομή αναπαραγωγής κομματικού στρατού. Συνεπώς η εύστοχη προώθηση της «αυτοοργάνωσης» υπό την έννοια του ανοικτού κόμματος που διαβουλεύεται με την κοινωνία πρέπει να δομείται σε συνάφεια με την δημοκρατική συμμετοχική και αποκεντρωμένη λειτουργία του κόμματος ως οργανωτικού συστήματος. Εάν οι δύο αυτοί παράλληλοι πυλώνες της ανασυγκρότησης της παράταξης δεν συναρθρωθούν διαλεκτικά και συνεκτικά το εγχείρημα δεν θα φέρει αποτελέσματα και τότε το πιθανότερο είναι να επιβιώσει το κόμμα μηχανισμός ενώ η «αυτοργάνωση» θα καταλήξει «πουκάμισο αδειανό».

Επειδή όλα αυτά στις γενικές και διακηρυκτικές γραμμές λέγονται και εννοούνται εύκολα, το πεδίο δοκιμασίας αλλά και ουσιαστικής πραγμάτωσης είναι η βάση. Εκεί έως σήμερα το μήνυμα δεν έχει φθάσει. Η κινητικότητα περιορίζεται στην προβολή προσωπικών φιλοδοξιών και αριβισμού κατά κανόνα ρηχά πολιτικοποιημένων στελεχών που σχεδιάζουν την κατάληψη κομματικών και πολιτικών θώκων. Επειδή όμως αυτή η κινητικότητα οδηγεί στα ίδια και δεν συνάδει με την φιλόδοξη προοπτική  για την παράταξη, την ανάκτηση  της πολιτικής ηγεμονίας,  είναι καιρός, ενόψει και των διαδικασιών που οδηγούν στο Συνέδριο, να μπουν επιτέλους τα μεγάλα ζητήματα της πολιτικής στρατηγικής, της ουσίας της αυτοοργάνωσης και της διάταξης των νέων σχέσεων του Κινήματος με την κοινωνία σε έναν ζωντανό, δηλαδή ουσιαστικό, προσυνεδριακό διάλογο που να επιβεβαιώνει ότι όσα λέμε τα εννοούμε στο ακέραιο χωρίς εκπτώσεις.

Η δική μου η θέση είναι σαφής: Συμφωνώ ότι πρέπει να αναγεννηθούν οι ιδέες, να ξαναγραφτούν οι πολιτικές και να ανοίξει η παράταξη στην κοινωνία και ιδίως στην νέα γενιά, με προοδευτικό προγραμματικό λόγο, να συστρατεύσει τις δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής αριστεράς και της πολιτικής οικολογίας. Αυτή η παράταξη, το νέο ΠΑΣΟΚ του 21 ου αιώνα, για να υπάρξει, ως νέο και με προοπτική ανάκτησης της πολιτικής ηγεμονίας, πρέπει να είναι ανοικτό, συμμετοχικό, πρωτοποριακό και κυρίως προσηλωμένο στην συμμετοχική δημοκρατία, την άμεση αδιαμεσολάβητη σύμπραξη των πολιτών, στη διαφάνεια, την λογοδοσία, την κοινωνική απελευθέρωση και την αξιοβίωτη ανάπτυξη. Αυτή η αλλαγή όμως απαιτεί «αρετή και τόλμη» γιατί προϋποθέτει ότι ο καθένας από εμάς γίνεται η Αλλαγή που επικαλείται.