Η Τεχνόπολη του Ευρίπου: ένας μοχλός για την αναπτυξιακή «απογείωση» της Χαλκίδας και της Εύβοιας που παραμένει στα αζήτητα.

 

Δύο άκρως ενδιαφέρουσες συνεδριακές εκδηλώσεις έλαβαν χώρα αυτό το σαββατοκυριακο στην Εύβοια. Το Συνέδριο της Ένωσης Ποινικολόγων Μαχομένων Δικηγόρων στην Χαλκίδα με κύριο θέμα την ποινική και όχι μόνο προστασία του περιβάλλοντος και η παρουσίαση της δουλειάς της Επιτροπής Ανασυγκρότησης της Βόρειας Εύβοιας στην Αγία Άννα. Παρακολούθησα εν πολλοίς και τα δύο. Το πρώτο δια ζώσης το δεύτερο διακτυακά.

Στο πρώτο όλες οι σημερινές εισηγήσεις ήταν πολύ σπουδαίες, ξεχωρίζω όμως εκείνη της Αντιπροέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας κ. Μαρίας Καραμανώφ γιατί εκτός των άλλων αναφέρθηκε ευθέως στην θεματική της δεύτερης εκδήλωσης. Η ανώτατη Διοικητική Δικαστίνα με καθαρά νομικά επιχειρήματα μίλησε για την συνταγματική προστασία της αποκατάστασης της περιβαλλοντικής καταστροφής, για το χρέος της Δημόσιας Διοίκησης και του Κράτους και για την έλλειψη νομιμοποίησης της Επιτροπής Ανασυγκρότησης καθότι οι επιλογές και η εφαρμογή τους δεν μπορεί να διαφεύγουν από το συνταγματικό πλαίσιο του κεντρικού και αποκεντρωμένου (αυτοδιοικητικού) συστήματος διακυβέρνησης. Προσυπογράφω αναντίρρητα.

Στην δεύτερη συζήτηση που παρακολούθησα διαδικτυακά ξεχώρησα την πρόταση για τον οδικό άξονα που πέραν του σχεδιασμού προυποθέτει χρηματοδότηση και αυστηρό χρονοδιάγραμμα υλοποίησης, και εν μέρει τα σχετικά με τον πολεοδομικό σχεδιασμό για τον οποίο όμως έχω αρκετά ερωτήματα περί της ουσιαστικής διαβούλευσης με την τοπική κοινωνία. Οι ασφυκτικές προθεσμίες που πραναγγέλθηκαν ικανοποιούν τους σχεδιασμούς της Κυβέρνησης ή των χορηγών αλλά δεν ικανοποιούν το δημόσιο συμφέρον. Πολεοδομικός Σχεδιασμός χωρίς την ενεργή συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας και κυρίως την ουσιαστική και σε βάθος διαβούλευση είναι εξαρχής υποθηκευμένος και δεν έχει δημοκρατική νομιμοποίηση.

Κατά τα άλλα άκουσα ιδέες χιλιοειπωμένες σε άλλες εποχές και περιοχές ή και από το εξωτερικό, που κάνουν τους χορηγούς και τους συνεργάτες τους να αυτοθαυμάζονται και ίσως κάποιους "ιθαγενείς" αξιωματούχους ή μη να θαμπώνονται από τα "καθρεπτάκια" του Διαζώματος και του ιδρυτού του.

Όσο η τοπική κοινωνία μένει θεατής και δεν συμμετέχει ενεργά σε πρωτοβουλίες που η ίδια θα αναλαμβάνει θα αποδέχεται το παραμύθι της χορηγούμενης κατά παραγγελία δήθεν ανασυγκρότησης. Η συλλογική ιδιοκτησία των αναγκαίων πολιτικών είναι το ζητούμενο.