Πολιτική Αυτονομία και Ανασυγκρότηση





Σε ένα πολιτικό και θεσμικό περιβάλλον όπου κυριαρχεί η επιβολή της  στρατηγικής των ισχυρών πολιτικών δυνάμεων δια μέσου της επιβολής του επικοινωνιακού λόγου και της μετατροπής του σε βηματοδότη της συντήρησης του status quo η σταθερή προσήλωση στην διαμόρφωση και στην κατοχύρωση της πολιτικής αυτονομίας είναι μονόδρομος για την  επιβίωση των λιγότερο ισχυρών πολιτικών δυνάμεων. Ιδίως στο καθεστώς του νέο-διπολισμού ο οποίος εκτρέφεται και από την ιστορική αλλά και ιδεολογικοπολιτική ιδιοσυγκρασία των δύο πόλων, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, η σταθερή και σκληρή διεκδίκηση της πολιτικής αυτονομίας δεν είναι μόνο όρος ύπαρξης αλλά και ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Γράφω τα παραπάνω για το Κίνημα Αλλαγής που ξεκίνησε τον Νοέμβρη του 2017 με άλλες προϋποθέσεις και σήμερα παραμένει εκεί που είναι. Συχνά, με την βοήθεια και των κοινωνικών δικτύων, αναδεικνύονται αντιπαραθέσεις, ιδεολογισμοί και ψυχολογικές εμμονές που αποπροσανατολίζουν και κυρίως θαμπώνουν την πραγματική εικόνα. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν «ξεφεύγουν» και οι αγωνίες λεγομένων κορυφαίων στελεχών.
Από την άλλη πλευρά, πρέπει να δεχθούμε ότι σε ένα περιβάλλον ανοικτής επικοινωνίας ορισμένες εκτροπές ή ακόμη και ανταλλαγές διαμετρικά αντίθετων απόψεων όχι μόνο είναι αναπόφευκτες αλλά υπό προϋποθέσεις είναι και ευπρόσδεκτες και γόνιμες. Αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις, δηλαδή η σαφής προσήλωση στην πολιτική αυτονομία, το πλαίσιο της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας και η πολιτική αυτογνωσία, η σαφής υπαγωγή όλων αυτών σε μία στρατηγική ανασυγκρότησης και ανάτασης που έχει ως προορισμό την κυριαρχία στην πλευρά του προοδευτικού πόλου.

Το κυριότερο όμως είναι ότι η πολιτική αυτονομία δεν πρέπει να επικεντρώνεται αποκλειστικά και μόνο ή κυρίως να «ξοδεύεται» στο επικοινωνιακό πεδίο. Η πολιτική αυτονομία πρέπει να κτίζεται σε γερά θεμέλια ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης και καθαρού προγραμματικού λόγου με στρατηγικό ορίζοντα χωρίς ταυτόχρονα να υποτιμάται αλλά αντίθετα να υπηρετείται η καθημερινή πολιτική κατάθεση του προγραμματικού λόγου σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής, στο κέντρο, στο κοινοβούλιο, στην διακυβέρνηση και στα περιφερειακά και τοπικά επίπεδα.
Η πολιτική αυτονομία δεν είναι επίσης γεωμετρικός όρος για να μετρηθεί με ίσες αποστάσεις. Είναι στρατηγικός προσανατολισμός που για το Κίνημα Αλλαγής, εάν θέλει να παραμείνει διεκδικητής της ηγεμονίας του προοδευτικού πόλου, είναι αγώνας ουσιαστικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και με την Νέα Δημοκρατία γενικότερα και με όλες τις δυνάμεις της Συντήρησης. Παράλληλα όμως στρατηγικός προσανατολισμός για το Κίνημα Αλλαγής πρέπει να είναι η επικράτηση στον προοδευτικό πόλο, η ανάκτηση της ηγεμονίας και αυτό σημαίνει σκληρή αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ιδειολογικοπολιτικό αλλά και στο προγραμματικό πεδίο. Εκεί εξάλλου έχει καταφύγει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης με το οποίο το Κίνημα Αλλαγής δεν πρέπει να αποκοπεί και να μη «συνομιλεί» ιδεολογικά, πολιτικά και προγραμματικά αναδεικνύοντας τις αντιφάσεις, τις υστεροβουλίες και τις αδυναμίες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε να κερδίσει εντέλει την μάχη της πολιτικής ηγεμονίας. Τα παραπάνω πάντως δεν σημαίνουν παράλειψη συγκυριακών συγκλίσεων στο αντιπολιτευτικό πεδίο, διότι τότε εκ του αποτελέσματος κουβαλάνε «νερό» στο μύλο της κυρίαρχης σήμερα Δεξιάς.
Ταυτόχρονα όμως, η πολιτική αυτονομία προϋποθέτει καθαρό ιδεολογικοπολιτικό στρατηγικό προσανατολισμό με νέο, σύγχρονο και κυρίως τολμηρό προοδευτικό λόγο. Σημαίνει ριζοσπαστική πρόταση για όλα τα μεγάλα ζητήματα που καθορίζουν πλέον την τύχη και κυρίως το μέλλον της κοινωνίας σε επίπεδο παγκοσμιότητας. Η κλιματική αλλαγή, τα κύματα της μετανάστευσης, η ανατροπή των κοινωνικών δεδομένων από την τεχνολογική επανάσταση, οι αλλαγές στον αγώνα για τα δικαιώματα, τις νέες ανισότητες, την νέα φτώχια που απλώνεται παντού και όλα αυτά με προβολή στις αγωνίες της ελληνικής κοινωνίας ζητούν νέες και κυρίως πειστικές απαντήσεις από τους σοσιαλιστές, από τους προοδευτικούς πολίτες  και τις πολιτικές τους δυνάμεις. Το χθες μένει πίσω, δεν ζεις και δεν ριζώνεις με αυτό. Το μέλλον είναι μπροστά και απαιτεί νέους οδηγούς. Οι δημοκράτες σοσιαλιστές δεν μπορεί να μείνουν πίσω. Πρέπει να βρουν τα βήματα που θα τους  κάνουν ξανά οδηγητές.
Ήδη όλα τα παραπάνω δεν είναι ούτε απειλές ούτε fake news όπως θέλουν να μας πείσουν οι ακροδεξιοί, οι Τραμπ, οι αναχρονιστές ούτε αντιμετωπίζονται με τους κανόνες της ασύδοτης αγοράς και την εμπορευματοποίηση των «ρύπων» που γεννούν ασύλληπτο  πλούτο για τους λίγους και ασύλληπτη φτώχια για τους πολλούς, όλα τα παραπάνω δεν λύνονται με την απαξίωση των δικαιωμάτων και με την διεύρυνση των ανισοτήτων. Χρειάζεται ένα νέο σχέδιο ρύθμισης προς όφελος των πολλών, των φτωχών, προς όφελος της κοινωνίας. Αυτό το σχέδιο πρέπει οι δημοκράτες σοσιαλιστές να το εκπονήσουν και να το καταστήσουν επικρατέστερο. Αυτό είναι ταυτόχρονα και η πρόκληση για την αναγέννησή τους. Είναι ο μοναδικός δρόμος τους.
Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμούμε τον ρόλο του κράτους και κυρίως την αδιαπραγμάτευτη αξία των δημοκρατικών θεσμών δημόσιας διακυβέρνησης. Είναι συνεπώς κρίσιμο να επαναπροσδιορίσουμε την στρατηγική μας για το κράτος που είναι ικανό να διαχειριστεί, δηλαδή να ρυθμίσει και να εγγυηθεί την αντίσταση και την πρόοδο της κοινωνίας μπροστά στις μεγάλες απειλές που πρέπει να μεταβληθούν σε προκλήσεις. Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η σημασία της πολυεπίπεδης δημοκρατικής διακυβέρνησης ως μορφής συγκρότησης ενός κράτους ικανού να κινητοποιεί την κοινωνία, να εγγυάται τα δικαιώματα και να πολεμά ενάντια στις ανισότητες.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η Τεχνόπολη του Ευρίπου: ένας μοχλός για την αναπτυξιακή «απογείωση» της Χαλκίδας και της Εύβοιας που παραμένει στα αζήτητα.

Η στράτευση σε στρατηγικούς στόχους ως βάση πολιτικής συμπεριφοράς.

ΒΟΡΕΙΑ ΕΥΒΟΙΑ: Δεν πάει άλλο: Κάτι πρέπει να αλλάξει, Κάτι πρέπει να γίνει