Ακούγοντας την μονοτονία της σιωπής

Μετά το τριήμερο πένθος όλα δείχνουν ότι θα  ξαναγυρίσουμε στην πεπατημένη της πολιτικής, κοινωνικής και – όποιας- οικονομικής ζωής, ενώ κάποιοι δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να γυρίσουν. Θα ξεχάσουμε προς ικανοποίηση πολλών από το πολιτικό σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντα που επένδυσαν δεκαετίες τώρα στην περιβαλλοντική, χωροταξική και πολεοδομική δαιδαλώδη πολυνομία- ανομία. Θα περιμένουμε την επόμενη καταστροφή για να θρηνήσουμε και να ξαναξεχάσουμε. Πολλά όμως «Μάτια» βρίσκονται δίπλα μας και κοντά μας, και πολλά ακόμη θα «κτιστούν» στα επόμενα χρόνια. Η διαχείριση τελικά της οικονομικής κρίσης είτε από την ίδια την ελίτ της ευμάρειας είτε με τους ίδιους νόμους και συμπεριφορές που κυριάρχησαν και επέβαλε η ελίτ της ευμάρειας, τώρα πια στο όνομα της οικονομικής μεγέθυνσης, συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες των περιβαλλοντικών καταστροφών. Το «Μάτι» κάηκε προχθές όχι γιατί κάποιοι δεν ήταν ικανοί να το σώσουν ούτε γιατί ήθελε ο θεός όπως κάποιος γελοίος δήθεν εκπρόσωπός του μας είπε, κάηκε γιατί διαχρονικά κάποιοι δεν οργάνωσαν με τέτοιο τρόπο και με τέτοιες υποδομές την προστασία των ζωών και των ονείρων που  κτίστηκαν εκεί. Προηγήθηκε η πολεοδομική προεργασία της καταστροφής.

Τέτοιες προεργασίες καταστροφών  υπάρχουν πολλές, παντού στην Ελλάδα, στην Εύβοια, στον τόπο μου. Αντί να περιμένουμε,  «άξιοι της μοίρας μας»,  να μην γίνει το κακό, μήπως είναι η ώρα να  σώσουμε ότι σώζετε; Να αλλάξουμε; Να βάλλουμε την αξία του δημοσίου συμφέροντος πάνω από το ιδιωτικό; Να απαιτήσουμε ως μόνη επιτρεπτή βελτίωση του άρθρου 24 του Συντ. την ισχυρότερη προστασία του περιβάλλοντος, να βάλουμε πιο ψηλά στην κλίμακα των ηθικών, πολιτικών και νομικών αξιών μας την προστασία της δημόσιας περιουσίας και όχι της ιδιωτικής, μήπως πρέπει να απαιτήσουμε να ζούμε σε πόλεις και χωριά όπου πρώτα σχεδιάζουμε, μετά κτίζουμε και μετά κατοικούμε; Να γκρεμίσουμε τώρα και να  σχεδιάσουμε σωστά  δίνοντας προτεραιότητα  στο δημόσιο χώρο που ανήκει σε όλους, στους δρόμους και στις πλατείες, και μετά στις ιδιοκτησίες μας, μέσα στις οποίες πρέπει να εφαρμόζουμε κανόνες αειφορίας; Μήπως μόνο με την δική μας αλλαγή η ζωή μας, οι πόλεις και τα χωριά μας θα γίνουν αξιοβίωτα;.

Και αν οι πολιτικοί δεν ασπάζονται αυτή την αλλαγή γιατί δεν μπορούν να απαρνηθούν την αποφυγή του πολιτικού κόστους, μήπως πρέπει να τους αλλάξουμε; Μήπως πρέπει να κτίσουμε τη δημοκρατία μας από κάτω προς τα πάνω με άλλα υλικά πιο ανθεκτικά  σε ότι υποθηκεύει τις αξίες μας, τα όνειρά μας τις ζωές μας. Μήπως τελικά πρέπει να γίνουμε επιτέλους πολίτες και να πάψουμε να συμπεριφερόμαστε στον κοινωνικό και πολιτικό χώρο ως πελάτες;

Τα γράφω αυτά και γιατί μου έρχονται στο νου συγκεκριμένοι τόποι που κτίστηκαν έτσι για να πλημμυρίζουν και να καίγονται και επιλογές δήθεν σχεδιασμών τύπου ΣΧΟΟΑΠ ή ΓΠΣ που  προετοιμάζουν τις επόμενες καταστροφές και για όλα αυτά  ακούγεται η μονοτονία της σιωπής.