Σοσιαλδημοκρατίας αγώνας άγονος
Αυτή
όμως είναι η πραγματικότητα και σε αυτή μέσα πρέπει ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως ενδιαφερόμενος
πολίτης να δώσει την δική του κατάθεση πολιτικής συμμετοχής.
Πολλοί
μιλάνε για την ανάγκη της ανασυγκρότησης του χώρου αλλά ο καθένας την επιθυμεί
και την επιδιώκει σύμφωνα με την δική του οπτική ή την δική του προσωπική
στοχοθεσία. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα όταν οι κινήσεις κορυφής
διεξάγονται υπό το καθεστώς της ανασφάλειας
και των εμμονών ηγεσιών και κομματικών στρατών. Ο δρόμος όμως έχει αναπόφευκτα
και αυτά τα φαινόμενα. Αρκεί αυτά να μην είναι κυκλικές περιστροφές ενός αδιέξοδου,
ενός χαμένου δρόμου.
Διαβάζοντας
την περιγραφόμενη πραγματικότητα από άλλη οπτική γωνία θα λέγαμε ότι ο διάλογος
μεταξύ των ηγεσιών και των κομματικών ομάδων δεν πάει χαμένος αρκεί κανείς να
διαγνώσει τα θετικά και να αγνοήσει τα αρνητικά. Σε κάθε περίπτωση και αυτός ο διάλογος είναι καλύτερος από την σιωπή
και τους μονολόγους. Με άλλα λόγια, καλές οι ανταλλαγές επιστολών αρκεί κάτι να λένε
στους πολίτες εκείνους που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της ιδεολογικής και
πολιτικής έκφρασης μίας σύγχρονης ελληνικής σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς, με την ευρωπαϊκή «εννοιολογία», δηλαδή ενός σύγχρονου, (αυτονοήτως) προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού και δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου. Επειδή όμως όλη η
κοινωνία και συνεπώς οι πολίτες του χώρου αυτού έχουν δικαίως απαξιώσει
πρόσωπα, ηγεσίες και σχηματισμούς, πρακτικές και καθεστωτισμούς ή πολλοί άλλοι,
διδαγμένοι στον λαϊκισμό που ενέπνευσε ο χώρος κατά το παρελθόν, ακούνε
ευκολότερα τα συνθήματα και έλκονται από την διαρκή θαλπωρή της εξουσίας, δεν
δίνουν δεκάρα για τις αγωνίες των υφιστάμενων κομματικών σχηματισμών και των
ηγεσιών τους.
Συνεπώς χρειάζεται μία άλλη αφετηρία. Ναι μεν διάλογος αλλά πρώτα διάλογος για
την ιδεολογία, το πολιτικό πρόγραμμα, το διακύβευμα για την κοινωνία, όχι
γενικώς και αορίστως, αλλά για την κοινωνία των εργαζομένων, των ανέργων, των παραγωγών,
της επιχειρηματικότητας, της καινοτομίας
και της δημιουργίας. Η Ελλάδα άλλαξε
προς το χειρότερο τραγικά και η Ευρώπη το ίδιο, αλλά ο δρόμος στον οποίο
προσδοκά κάθε πολίτης για τον εαυτό του, την οικογένειά του, την επιχείρησή του
και τον τόπο του είναι ο δρόμος της ανάκτησης του χαμένου βιοτικού επιπέδου και
της δικαιότερης κοινωνίας, ο δρόμος της νέας ευημερίας στην οποία οι σοσιαλιστές
πρέπει να δώσουν απαντήσεις και να προτείνουν λύσεις, ο δρόμος της δημοκρατικής
κοινωνίας και της δημοκρατικής και συμμετοχικής Πολιτείας. Αυτά είναι
ζητήματα που προηγούνται στον διάλογο και μετά ακολουθούν τα οργανωτικά σχήματα
και οι διαδικασίες ανάδειξης των ηγεσιών. Όσο αυτές οι διεργασίες δεν γίνονται τόσο οι
προσπάθειες θα πέφτουν στο κενό ή οι συγκολλήσεις δεν θα διασώσουν τους απαξιωμένους
πρωταγωνιστές. Με άλλα λόγια ο «αγώνας» της
«σοσιαλδημοκρατίας, θα παραμένει διαρκώς άγονος, περιστρεφόμενος απλώς στις αγωνίες
των ηγεσιών και των «φατριών» τους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου