Η εκλογή νέας ηγεσίας και το διακύβευμά της

Μετά από τέσσερα χρόνια η Κεντροαριστερά βρίσκεται πάλι μπροστά στην εκλογή της ηγεσίας της, αυτή την φορά εφαρμόζοντας καταστατικές διαδικασίες.

Ταυτόχρονα όμως βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή: Θωράκιση της πολιτικής αυτονομίας μέσα από τον σαφή ιδεολογικοπολιτικό προσδιορισμό και συνάμα κατάστρωση ενός σύγχρονου, προγραμματικού αφηγήματος που να δίνει όραμα στην προοδευτική κοινωνία.

Το εγχείρημα του Νοέμβρη του 2017 δεν είχε εντέλει τα αναμενόμενα αποτελέσματα εφόσον το Κίνημα Αλλαγής δεν ενίσχυσε αισθητά την θέση του στον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων. Τέσσερα χρόνια μετά η νέα εκλογική διαδικασία, επειδή ακριβώς αναφέρεται στην εκλογή Ηγεσίας, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ένα νέο εφαλτήριο, το τελευταίο ίσως υπό αυτή την μορφή. Έως σήμερα πάντως αυτή η προοπτική δεν φαίνεται να κινητοποιεί τις εσωκομματικές δυνάμεις οι οποίες καλούνται κυρίως μέσω των κοινωνικών δικτύων και κάποιων σποραδικών έως τώρα συναντήσεων να αφυπνιστούν γύρω από τις υποψηφιότητες. Η έντασή τους στο επόμενο διάστημα εάν περιοριστεί σε κινητοποίηση εκλογικών μηχανισμών δεν πρόκειται να οδηγήσει σε συνθήκες ουσιαστικής ανασυγκρότησης και συσπείρωσης. Ιδίως μάλιστα όταν στην εκλογική μάχη συμμετέχουν και εξωγενείς παράγοντες που επιχειρούν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα για τους δικούς σκοπούς που σε κάθε περίπτωση δεν θωρακίζουν την πολιτική αυτονομία και δεν εγγυώνται την απαγκίστρωση από τα χαμηλά ποσοστά.

Η προάσπιση όμως της πολιτικής αυτονομίας και συνάμα ο σαφής ιδεολογικοπολιτικός προσδιορισμός ως σκοπός και ταυτόχρονα περιεχόμενο του δημοκρατικού προεκλογικού διαλόγου, η συζήτηση δηλαδή γύρω από προγραμματικά και ιδεολογικά ζητήματα μπορεί να γίνει πεδίο ανατροπής του τέλματος αρκεί να οργανώνεται και να εξελίσσεται με δημοκρατική διαδικασία, ανοικτή στην προοδευτική κοινωνία, με ουσιαστική αντιπαράθεση θέσεων και προτάσεων, και κυρίως με την πλατιά συμμετοχή της βάσης της κεντροαριστεράς χωρίς αποκλεισμούς και τις περιχαρακώσεις των κάθε λογής μηχανισμών.  

Επειδή βέβαια η πολιτική αυτονομία είναι κλειδί για την επανάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας στον προοδευτικό χώρο αλλά και στο συνολικό πολιτικό σύστημα, η κινητοποίηση των προοδευτικών πολιτών  όχι ως κομματικών εκλογέων αλλά ως πολιτικά ενεργών υποκειμένων που καλούνται και αποφασίζουν να συμμετάσχουν πρωταγωνιστικά στην αναγέννηση της προοδευτικής δημοκρατικής παράταξης είναι sine qua non προυπόθεση για να γίνει η εκλογική διαδικασία εφαλτήριο ανάκαμψης και όχι επιφράγισμα της οριστικής παρακμής.

Τούτων λεχθέντων, έχει μεγαλύτερη συμβολή στο διακύβευμα των εκλογών του επόμενου Νοέμβρη (κατά πάσα πιθανότητα) η κατάθεση ενός ρηξικέλευθου, ριζοσπαστικού και συνάμα ανανεωτικού  ιδεολογικοπολιτικού και προγραμματικού λόγου που εγγυάται την δημοκρατική ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς (διότι κάθε ανασυγκρότηση και όταν τυχόν προκύπτει δεν είναι a priori δημοκρατική),  ιδίως έξω από τα δεσμά του κατεστημένου συστήματος της μιντιοκρατίας και των συμφερόντων που αυτή υπηρετεί, την σταθερή τροχοδρόμηση στις ράγες του σύγχρονου δημοκρατικού σοσιαλισμού, την αυθεντική έκφραση των αρχών και των αξιών του ελληνικού σοσιαλισμού που θεμελίωσε με το ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου  και συνάμα την  συγκρότηση ενός συμμετοχικού, ανοικτού στην προοδευτική κοινωνία πολιτικού κινήματος που να οδηγήσει την Κεντροαριστερά εκ νέου στην πολιτική ηγεμονία.