Δημήτρης Ι. Κατσούλης

Από την επίσκεψη του Λουκά Αποστολίδη και της Κατερίνας Καζάνη στις Ροβιές, μετά τον DANIEL και πριν το ELIAS. Από την ενημέρωση ήταν σαφές τι θα ακολουθούσε, η ταχύτητα του χρόνου δεν είχε προβλεφθεί. Μετά από κάθε θεομηνία και δεν είναι λίγες ΖΟΡΜΠΑΣ, ΖΗΝΟΒΙΑ ΘΑΛΕΙΑ, DANIEL ELIAS, η σκέψη μας αυτονοήτως πηγαίνει στους πολίτες που δοκιμάζονται και σε αυτούς που αγανακτούν, ιδίως όταν ακούν τις Αρχές να προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από την θεόσταλτη θεομηνία και την "κλιματική αλλαγή". Τα φαινόμενα είναι όντως έντονα. Όχι όμως ικανά να θολώσουν την μνήμη μας: Μετά τις καταστροφικές φωτιές του 2021 στην Βόρεια Εύβοια με την εντολή μη κατάσβεσης, όπου μετά από σφαλιάρα ο "πληροφοριοδότης" των ευβοέων την "μάσησε", και τον ερχομό των θεόσταλτων σωτήρων, απανωτές πλημμύρες αποδεικνύουν ότι η αντιπλημμυρική προστασία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν αρκούν οι αριθμοί των εκατομμυρίων ευρώ που διατίθενται αλλά πρώτα απ΄ όλα χρειάζεται σωστός στρατηγικός σχεδ

Η Περιφέρεια ως θεσμός, δέκα τρία χρόνια μετά την θεσμοθέτησή της, δεν μπόρεσε να βρει την ταυτότητά της και να αναπτύξει τον ρόλο της διότι την συνέθλιψε η οικονομική κρίση, η μνημονιακή επιτήρηση, η επιφύλαξη, η άγνοια και γενικώς η αποστροφή προς την αποκέντρωση των Κυβερνήσεων και τέλος η απόλυτα συγκεντρωτική αντίληψη του ψευδεπίγραφου «επιτελικού κράτους» Την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο η αναποτελεσματικότητα, η έλλειψη πολιτικού οράματος και κυρίως το κατάντημά της σε προσωπικό φέουδο της οικογένειας Μητσοτάκη δια των τοποτηρητών της. Είναι μία Περιφέρεια χωρίς όραμα πολιτικής αυτονομίας, χωρίς δυνατότητα να παρακολουθήσει τις αλλαγές στο ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι, με μία διοικητική ομάδα επιπέδου μεσαίου Δήμου. Στην διαχείριση των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων κάνει κουμάντο ευθέως ο τοποτηρητής της οικογένειας Μητσοτάκη- Μπακογιάννη και ασκείται απολύτως πελατειακή και αδιαφανής διαχείριση. Είναι Περιφέρεια χαμηλής πτήσης αντίστοιχη του β

  Είναι στιγμές, όπως άλλωστε και στην προσωπική ζωή πολλές φορές, που δοκιμάζεται η υπομονή και «αναστοχάζεται » η επιμονή, ιδίως μάλιστα όταν τριγύρω βλέπεις συμπεριφορές που συγκρούονται με τον δικό σου κώδικα αξιών, ενώ υποτίθεται ότι όλοι αποδέχονται την διεκδίκηση ενός στρατηγικού στόχου. Αναφέρομαι σε πολιτικές συμπεριφορές. Ο προσωπικός μου κώδικας αξιών και εν προκειμένω πολιτικών και ιδεολογικών αρχών άρχισε να δομείται από τα μαθητικά χρόνια όταν αυτοβούλως εντάχθηκα στην Πανελλήνια Αγωνιστική Μαθητική Κίνηση (ΠΑΜΚ) και εν συνεχεία από το 1978 στο ΠΑΣΟΚ. Υπήρξα πολλές φορές κριτικός προς την ηγεσία αλλά πάντα διέκρινα το βασικό στρατηγικό διακύβευμα, από την πλατφόρμα της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας, στην διεκδίκηση της Αλλαγής, στην πραγμάτωσή της, με την διαρκή ανησυχία που μας συνοδεύει στην νιότη, μήπως δεν τα κάνουμε καλά ή μήπως μπορούσαμε καλύτερα. Παράλληλα έβλεπα το Κίνημα να απλώνεται ως εξουσία και συστηματικά να αλλάζει. Αλλά το διακύβευμα ήταν σταθερό, η προοδευ