Δημήτρης Ι. Κατσούλης

Το προσφυγικό πρόβλημα είναι ένα από τα πλέον σύνθετα και πολυεπίπεδα θεσμικά, διοικητικά και πολιτικά προβλήματα, κυρίως σε χώρες όπως η Ελλάδα. Η αντιμετώπιση όταν δεν υπακούει σε κανόνες ανθρωπιστικής συμπεριφοράς, ασφάλειας και άσκησης δικαιωμάτων γίνεται συχνά έρμαιο πολιτικοιδεολογικών εμμονών των εκάστοτε κυβερνήσεων που κινούνται σε εκκρεμές μεταξύ δήθεν ανθρωπιστικής ανοχής ή ξενοφοβίας και απάνθρωπης συμπεριφοράς τύπου  Salvini . Πέρα από το αναποτελεσματικό ευρωπαϊκό πλαίσιο που πρέπει άμεσα να αναθεωρηθεί, η ελληνική πρακτική συναντά   παγίως τις αδυναμίες του Κράτους μας με αποκορύφωμα την γραφειοκρατία, την αλλεργία στη διαβούλευση και κυρίως την αλλεργία σε ένα συγκεκριμένο ευρύτερα αποδεκτό σχέδιο διαχείρισης που θα είναι σταθερό και κυρίως γνωστό εκ των προτέρων έτσι ώστε να μην αιφνιδιάζονται οι τοπικές Αρχές και κυρίως οι τοπικές κοινωνίες. Η κατάσταση αυτή είναι και απόρροια του εγγενούς συγκεντρωτισμού   του Ελληνικού Κράτους ο οποίος κρατά σε απόσταση και

Έχει ίσως σημασία πότε είναι η καλύτερη στιγμή, αλλά ανεξάρτητα από αυτήν  είναι καιρός, λίγο πριν το τέλος ή λίγο πριν μία καινούργια αρχή, να προσεγγίσουμε με πολιτικούς όρους την περιπέτεια της κεντροαριστεράς στην Στερεά Ελλάδα. Παρότι η ίδια, όπως εκπροσωπείται δεν τολμά ή δε θέλει ή δεν μπορεί να αποτολμήσει την οδυνηρή διαδικασία της αυτογνωσίας της. Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας κατακτήσει διαχρονικά την ηγεμονία στο πολιτικό σύστημα και πρωτίστως στον προοδευτικό του πόλο,   κέρδισε το 2010 την πρώτη εκλογή στην αιρετή Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας. Ο συσχετισμός δυνάμεων τότε ήταν διαφορετικός και η νίκη της παράταξης ήταν άνετη και μεγάλη. Ανεξάρτητα από τις ενδοπαραταξιακές αδυναμίες και προστριβές η Περιφερειακή Αρχή Περγαντά είχε την πολιτική δύναμη να διεκδικήσει, το 2014, την ανανέωση της εντολής των πολιτών. Ναι μεν ο συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων είχε ήδη μεταβληθεί αλλά μία εν ενεργεία Αρχή έχει πάντα ευρύτερη δυναμική και τηρουμένων και των εκλογικών συνθηκών είνα