Άκου εκεί.. «μεταρρυθμιστική αντιπολίτευση»..!

 

Διάβασα με προσοχή άρθρο επίδοξου πολιτικού ηγέτη της κεντροαριστεράς που συμβουλεύει ως μονόδρομο πολιτικής κανονικότητας για τον χώρο μας την αποκλειστική άσκηση «μεταρρυθμιστικής αντιπολίτευσης» για να μην αφήσει στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη ελεύθερο τον «μεταρρυθμιστικό χώρο». Με άλλα λόγια να σιγοντάρει το δήθεν μεταρρυθμιστικό έργο της Κυβέρνησης με κριτική ασφαλώς αλλά προς θεού όχι αμφισβήτηση!!! Προβάλλεται επίσης ότι το ΠΑΣΟΚ επικράτησε γιατί ήταν μεταρρυθμιστική δύναμη γενικώς και όχι γιατί ήταν φορέας προοδευτικών μεταρρυθμίσεων. Θα πει κάποιος καλά όλα αυτά, δεν είναι και εντελώς άστοχα!

Ξεκινά όμως από μία ανεπίτρεπτη ιστορική μη παραδοχή. Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε κίνημα πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής, οι μεταρρυθμίσεις του είχαν κοινωνικό και προοδευτικό πολιτικό πρόσημο απέναντι στην συντηρητική παράταξη η οποία κατά κανόνα πολέμησε αυτές τις μεταρρυθμίσεις, αρκετές όμως από τις οποίες δεν τόλμησε να ανατρέψει.

Στην αντίληψη του κειμένου που διάβασα, αναδεικνύεται η παραδοχή ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι μία μεταρρυθμιστική κυβέρνηση και συνεπώς όποιος την αντιπολιτεύεται κατά κανόνα κατρακυλά στην αντιμεταρρυθμιστική ρητορική ενίοτε και στον λαϊκισμό. Η παραδοχή αυτή δεν συνάδει πάντως ούτε με την ιστορική αλλά και την παρούσα πολιτική πραγματικότητα. 

Το κυριότερο, δεν μπορεί να υπάρχει «μεταρρυθμιστική αντιπολίτευση» η οποία καλείται να ενστερνιστεί τον πολιτικό ρόλο της παρούσας συγκυρίας και συνεπώς να μην επιδιώκει την ανατροπή της Κυβέρνησης και την ανάδειξη της ίδιας ως πλειοψηφίας.  Αυτή θα είναι τελικά μία πολιτική δύναμη που παραμένει διαρκώς στο περιθώριο, χωρίς προφανές εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης, αφού ουσιαστικά θα καλείται να συμπληρώσει με την κριτική της το υποτιθέμενο «μεταρρυθμιστικό οπλοστάσιο» της Κυβέρνησης και σε κάθε περίπτωση θα είναι χρήσιμη στην Κυβέρνηση αλλά όχι στον τόπο και στις κοινωνικές δυνάμεις που προσδοκούν στην πολιτική Αλλαγή.

Το δίλλημα για την Αντιπολίτευση δεν είναι «μεταρρυθμιστική» ή «ανεύθυνη και καταγγελτική». Το δίλλημα είναι η άσκηση κριτικής και η ανάδειξη ενός διαφορετικού προγραμματικού πολιτικού λόγου, στον αντίποδα των συντηρητικών μεταρρυθμίσεων ή ακόμη και του ξηλώματος των μεγάλων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων του ΠΑΣΟΚ, ή η προετοιμασία για την άμεση ή έμμεση συγκυβέρνηση και σε κάθε περίπτωση η διευκόλυνση της Κυβέρνησης να  απλώνει  την ιδεολογικοπολιτικής της κυριαρχία;

Προβάλλεται συνήθως το επιχείρημα ότι η βάση της κεντροαριστεράς στις δημοσκοπήσεις είναι φιλικότερη με τον Μητσοτάκη και εχθρική με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πράγματι έτσι είναι, αλλά αυτός δεν είναι λόγος παραίτησης από την αλλαγή των συσχετισμών και την ανάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας, ούτε νομιμοποιεί την παράδοση. Αντίθετα, η βάση όταν είναι οργανωμένη και όχι δημοσκοπικά και στα social media κινούμενη και κυρίως όταν οδηγηθεί από την ηγεσία στον δρόμο της ανασυγκρότησης και της αναγέννησης αποκτά συνείδηση της ιστορικής διαδρομής προς την πολιτική ηγεμονία. Με όραμα, προοδευτικό προγραμματικό λόγο και ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό. Αρκεί να υπάρχει το κόμμα που κινεί ξανά τον τροχό της ιστορίας και αυτό δεν είναι ένα κόμμα που περιορίζεται σε δήθεν «μεταρρυθμιστική αντιπολίτευση» με καχεκτική δύναμη στα έδρανα της Βουλής και στους διαδρόμους της κρατικοδίαιτης μιντιοκρατίας.

Ούτε ασφαλώς το  Κίνημα θα γίνει ποτέ μεγαλύτερο από ότι είναι σήμερα εάν δεν αρθρώσει πολιτικά αυτόνομη και δυναμική στρατηγική ανάκτησης της πολιτικής ηγεμονίας με όλες εκείνες τις πολιτικές, προγραμματικές  και οργανωτικές επιλογές που προσφέρονται για την επίτευξή της. Η πολιτική αντιπαράθεση με προτάσεις, εναλλακτικά και κοινωνικά στοχευμένα προτάγματα, με άπλωμα στην κοινωνία και ανασυγκρότηση στην βάση, και κυρίως με επίγνωση ότι ο αγώνας θα είναι σκληρός και επίμονος, σε όλα τα επίπεδα, στην Βουλή, στην κοινωνία, στην Αυτοδιοίκηση, στους χώρους παραγωγής και δημιουργίας. Και ο αγώνας είναι αυτός, όσες εκλογές και εάν χρειαστεί να γίνουν.