Παρά κάτι …χίλιες ακόμη λέξεις για την Αλλαγή που φέρνει μόνο η Ανανέωση

Ενώ το πολιτικό σκηνικό είναι μάλλον προδιαγεγραμμένο μένει ο προσδιορισμός της ενδεχομένως κρίσιμης στιγμής των εκλογών του εθνικού κοινοβουλίου. Στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων είναι όλα όσα προηγηθούν και κυρίως όλα όσα ακολουθήσουν τον σημαδιακό Αύγουστο του 2018, όταν η χώρα θα «βγει» από τα έως σήμερα ούτως ή άλλως επώδυνα Μνημόνια χωρίς όμως την λήξη της κρίσης αλλά με  την συνέχισή της σε ακόμη πιο δύσκολες συνθήκες.

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό εξελίσσεται και η απέλπιδα προσπάθεια της λεγόμενης Κεντροαριστεράς να επιβιώσει στο νέο έτσι και αλλιώς τοπίο που θα σηματοδοτήσουν και οι τέσσερις τουλάχιστον εκλογικές αναμετρήσεις των επομένων δέκα  έξι  μηνών.

Εάν είμασταν στους ενθουσιώδεις μήνες του Φθινοπώρου του 2017 ίσως μιλούσαμε για την ύπαρξη και την συμβολή της προοδευτικής παράταξης στην μεταμνημονιακή Ελλάδα. Δεν είμαστε όμως. Τίποτε δεν δείχνει ότι οι καλές προσδοκίες που οδήγησαν 210.000 πολίτες στην εκλογή της Ηγεσίας ενός «υπό κατασκευή» νέου Κόμματος τον περασμένο Νοέμβρη θα επιβεβαιωθούν στις κάλπες που θα στηθούν έως τον Οκτώβρη του 2019.

Το «Κίνημα Αλλαγής», όπως ονομάζεται ο νέος φορέας, έως σήμερα παρά την κορύφωση της διαδικασίας συγκρότησης με το Ιδρυτικό του Συνέδριο, εξακολουθεί να είναι αγωνιώδης συγκατοίκηση επιμέρους κομματικών μηχανισμών και ακόμη περισσότερο αγωνιώδης προσπάθεια όσων στοχεύουν στην συμμετοχή στην διαχείριση της κρατικής – υπό όλες της μορφές της – εξουσίας να διατηρήσουν θώκους και πελατείες. Αυτή η προσπάθεια γίνεται ακόμη πιο ορατή όταν παρακολουθούμε τις διεργασίες για την συγκρότηση των Νομαρχιακών Οργάνων. Εκεί αποθεώνεται η περιχαράκωση των μηχανισμών κομματικής πελατείας και του δικτύου επιρροής των κομματικών βαρώνων του κέντρου στους «βαρωνίσκους» της τοπικής κομματικής βάσης. Είναι εκεί που «γελάει και το παρδαλό κατσίκι…» είτε μετέχει είτε όχι στα όργανα. Έτσι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο πουθενά. Στη διατήρηση τίτλων, σφραγίδων και παρατρεχάμενων ενός ξεπεσμένου συστήματος «πάλαι ποτέ εξουσίας» που η κοινωνία έχει πια απορρίψει. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι ούτε Κίνημα Προοδευτικό, ούτε προπάντων «Αλλαγής».

Έγραφα και έλεγα τον περασμένο Μάρτη ενόψει του Συνεδρίου ότι το νέο Κίνημα πρέπει να  «είναι κίνημα απελευθέρωσης και ανανέωσης και όχι κλειστό σύστημα νομής της εξουσίας. Τέλος δεν μπορεί να υπάρξει νέο προοδευτικό κίνημα χωρίς να απαντά στις αγωνίες και στα ερωτήματα της νέας γενιάς, των ανθρώπων που αποτελούν παρόν και μέλλον για τον τόπο μας. Ένα κίνημα γερόντων δεν μπορεί να γίνει γνήσιο και ελπιδοφόρο προοδευτικό κίνημα. Αυτό και μόνο αρκεί για να κατανοήσουμε ότι το Κίνημα Αλλαγής πρέπει πρωτίστως να υπερβεί τον εαυτό του, τα όρια της «βιολογικής» του σύνθεσης και να προκαλέσει το ενδιαφέρον και κυρίως την κινητοποίηση των νέων πολιτών που το κοιτάζουν σήμερα με αδιαφορία αν όχι με απαξίωση. Γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπάρξει. Γιατί μόνο για αυτούς αξίζει να υπάρχει. Για να γίνει αυτό χρειάζεται υπέρβαση των πάντων, των αντιλήψεων, των προσώπων, των επικοινωνιακών πρακτικών.  Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα. Για να πάμε αλλιώς δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για την Ανανέωση αλλά δεν πρέπει και να συμφιλιωθούμε με την μίζερη πραγματικότητα της μικρής παράταξης. Χρειάζεται να μείνουμε στο προσκήνιο και οι λίγοι να γίνουμε πολλοί με επιμονή και αισιοδοξία γιατί ο δρόμος χαράσσεται με τα βήματα των ρομαντικά τολμηρών και των ρεαλιστικά πρωτοπόρων» http://dimitriskatsoulis.blogspot.gr/2018/03/blog-post.html

Είχα δε επισημάνει από τον Νοέμβρη ότι  «το διακύβευμα είναι κατά το μεγάλο και κρίσιμο μέρος η συμμετοχή. Συμμετοχή προβληματισμένων και ίσως επιφυλακτικών πολιτών, συμμετοχή ανθρώπων που βγήκαν στο περιθώριο της πολιτικής, συμμετοχή νέων που μεγάλωσαν στην Ελλάδα της κρίσης, συμμετοχή πρωτίστως ενεργών πολιτών και λιγότερο οπαδών και ψηφοφόρων από συνήθεια ή συναίσθημα. Είναι τελικά ένα πεδίο δημοκρατίας για την συνδιαμόρφωση του προοδευτικού δρόμου με προσανατολισμό το μέλλον και όχι με ματιά αγκυρωμένη στο παρελθόν. Είναι ένας δρόμος Μπροστά. Ας τον χαράξουμε Περπατώντας τον, Συμμετέχοντας»  http://dimitriskatsoulis.blogspot.gr/2017/09/blog-post.html

Και συμπλήρωνα τον Μάρτη μιλώντας στο Συνέδριο: «αυτό το βήμα δεν θα γίνει ούτε εδώ ούτε στις κλειστές πόρτες των οργάνων, θα γίνει έξω στην κοινωνία, στη γειτονιά, στο χώρο δουλειάς εκεί που συναντάμε καθημερινά πολίτες σαν εμάς που αγωνιούν και αναζητούν ένα δρόμο  για την ζωή τους και τον τόπο. Το Κίνημα Αλλαγής που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία εκεί μόνο μπορεί να ανθίσει. Για να είμαστε εκεί όμως πρέπει να δώσουμε απαντήσεις για το σήμερα και το αύριο σε όλα  όσα σημαδεύουν την ζωή μας, πρέπει να πείσουμε ότι αξίζει να μας ακούσουν και να μας δώσουν χρόνο και λόγο, να μην  συνεχίζουν να μας γυρίζουν την πλάτη. Πρέπει να ξαναμιλήσουμε στις ανάγκες των πολιτών και να μην επιδιώκουμε αυτοί να χειροκροτήσουν τις «δικές μας». http://dimitriskatsoulis.blogspot.gr/2018/03/blog-post_18.html

Σήμερα, ένα προς ένα τα προαπαιτούμενα ενός γνήσια προοδευτικού, καινοτόμου και κυρίως ανοικτού στην κοινωνία πολιτικού κινήματος έχουν αγνοηθεί και επικρατεί η απογοήτευση σε όσους ήταν αισιόδοξοι και η ικανοποίηση σε όσους στρογγυλοκάθονται στους κομματικούς θώκους ενός μικρού πολιτικού φορέα που φαίνεται να έχει εγκαταλείψει την ευθύνη της αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών προς όφελος της προοδευτικής αναγέννησης της χώρας προσδοκώντας μόνο συμμετοχή στην νομή οποιασδήποτε δημόσιας εξουσίας  ως αυτοσκοπό και όρο προσωπικής επιβίωσης.

Όλα αυτά  επαληθεύουν μία ακόμη αξιακή αλλά και εμπειρική διαπίστωση: Οι μεγάλες πολιτικές αποφάσεις και οι μεγάλες στρατηγικές κατευθύνσεις που χρειάζεται ο προοδευτικός χώρος για να αναγεννηθεί και να  ανορθώσει την κοινωνία και τον τόπο δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε με αναπαλαιώσεις παρηκμασμένων κομματικών μηχανισμών, ούτε με επικοινωνιακές κινήσεις πολιτικού μικρομεγαλισμού αλλά ούτε με απλή ηλικιακή ανανέωση σε θέσεις κλειδιά. Μόνο τολμηρές τομές ανανέωσης και αναγέννησης του προοδευτικού ρηξικέλευθου ιδεολογικοπολιτικού λόγου, τομές  ριζικής ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού με όριο θητειών και αναδρομική ισχύ τους και κυρίως νέες σχέσεις εμπιστοσύνης με την κοινωνία και τις δυνάμεις της εργασίας και της δημιουργίας που κτίζονται στις αρχές της διαφάνειας, της εντιμότητας και της λογοδοσίας. Δηλαδή όλα αυτά που είναι σήμερα ζητούμενα και απαιτητά και τα οποία αρνείται να προτάξει το Κίνημα Αλλαγής.

Αυτό πάντως δεν σημαίνει ότι όσοι πιστεύουμε αυτόν τον δρόμο θα απογοητευτούμε. Απλά έχουμε μεγάλο αγώνα μπροστά μας και οφείλουμε να τον δώσουμε μέσα στην κοινωνία και δίπλα στους πολίτες που ελπίζουν.